Nu skeeleren de laatste maanden enorm populair is geworden, heeft ook de 30-jarige Lonne haar skeelers weer uit de kast gehaald. De ervaring is zoveel jaar later toch een beetje anders: Lonne kan zich niet herinneren dat skeeleren haar vroeger ook zo aan haar sterfelijkheid deed denken.
Chill dat ik mijn oude nog pas, is haar eerste gedachte. Hmm apart, denkt ze, wanneer ze merkt dat ze de rem er toen blijkbaar af heeft gehaald. Wat als ik moet stoppen? Het is ook eigenlijk best wel hoog zo. Al mijn botten zijn tien centimeter verder van de grond. Hoezo heb ik geen beschermers? Lonne kan zich niet herinneren dat ze die vroeger heeft gehad of überhaupt ooit heeft overwogen.
Als ik nu val breek ik sowieso wat. En of dat goed geneest is nog maar de vraag. Of ik het overleef na een botsing omdat ik niet kan remmen ook. En kan ik dan nog geïdentificeerd worden door mijn familie? Zullen ze me eigenlijk lang missen? Oké maar dit zou toch leuk zijn? Waarom doen mensen dit?
Chill dat ik mijn oude nog pas ->
Fris dat mijn oude paar mij nog past.
Okee boomer.
HALLO, uw naam is onvolledig ingevoerd.
De sterfelijkheid is nog eens extra duidelijk gemaakt doordat ze tussen het schrijven van het artikel en het plaatsen van de kop alweer een jaar ouder geworden is.