“Ik liep richting het vriesvak toen de muziek me raakte als een jutezak vol zoete aardappels. Het bleek Haddaway te zijn, met het nummer What is Love.” John uit Schalkhaar kon zijn tranen in eerste instantie bedwingen toen hij de stem van de performer uit Duitsland door zijn lokale supermarkt hoorde klinken.
“Uiteindelijk kwamen ze toch hoor, de waterlanders. Van ontroering én van dankbaarheid. Ik vond het zo’n ongelofelijk mooi gebaar van Albert Heijn om zo’n prachtig stuk muziek te draaien in hun etablissement. Ook heel moedig eigenlijk: om de kunst zoveel ruimte te geven in een plek die toch vooral om consumentisme draait.”
Als een zoutpilaar luisterde John het stuk van 4.29 minuut af, zijn ogen gefixeerd op een luxe zak pindasoep, terugdenkende aan zijn vakantieliefde Kristel. “Toen de laatste klanken klonken, kon ik me emotioneel herpakken en liep ik door naar het vriesvak. De inmiddels toegesnelde veiligheidsmedewerker vroeg me of het wel goed me ging. Ik lachte en zei: Goed? Ik voel me een nieuw mens! Dus ja, Albert Heijn: bedankt!”
testtestwow
Bij AH letten ze op de kleintjes in de winkel.
Wat een kleuter!
Dick Proleet
En wat hartverwarmend dat John zijn tranenverhaal met ons wil delen. Zo authentiek. Van zulke lieden wordt ons land groot. What is love? Nou, John dus!
Persoonlijk waardeer ik de actrice Anne Hathaway meer dan de popgroep Haddaway, maar dat is natuurlijk primair een kwestie van smaak: degustem non discutandem. Maar toegegeven moet worden dat vaste AH-klanten budgettair beter voor zichzelf hebben gezorgd dan voedselbank-afhankelijken. Een simpel voorbeeld: met niet meer dan 12 bezoekjes aan het Concertgebouw hebben AH-cliënten per jaar al meer overheidssubsidie opgestreken dan uitkeringsafhankelijken.
Neem nou ook “belastingvoordeel”, belastingontwijkende miljonairs krijgen meer belastinggeld terug dan zij ooit hebben betaald, met een Panamahoedje lekker luieren in de offshore. Zo doe je dat; het is alleen jammer dat modalen en sub-modalen deze techniek niet beheersen. Tja, onderwijs in die richting is alleen selectief toegankelijk.
Wanneer je je als minder daadkrachtige richt op de producten bij Albert Hein die met een 35%-sticker zijn afgeprijsd kun je ook een AH-erlebnis ondervinden. Je moet er wel rekening mee houden dat je af en toe een diarree te pakken hebt.
In Schalkhaar hebben alle buitenlandse producten een 35% sticker. Ze eten daar alleen Hollandse pot.
“Music was my first love!”
aldus John
AH-erlebnis.
Ik heb dat altijd als ik op 24 december de laatste krat Schultenbrau uit de schappen trek, en Eenzame Kerst van Hazes hoor.
Het artikel lijkt wel reclame voor de Albert Heijn.
Is daar wel voor betaald?
Corrie.
Als AH John uit Schalkhaar opvoert als doorsnee klant, dan lijkt me dat geen reclame.
Op cultureel en intellectueel vlak wint de Albert Heijn het met gemak van de Lidle. Dat zie je ook terug in hun klanten.
Inderdaad zegt het iets van de klanten op cultureel en intellectueel vlak.
Zo zijn er veel allochtonen bij de voedselbank.
Dat zegt wel wat over hen.
Corrie.
Wiemersma is een snob. Hij suggereert een verband tussen iemands financiële situatie met z’n culturele en intellectuele bagage.
Er is ook veel voedsel van Albert Heijn bij de voedselbank. Dat is dus waarschijnlijk alleen voor welgestelde allochtonen.