Wat ik leerde van een jaar lang autorijden met m’n ogen dicht

Het afgelopen jaar heb ik mijn ogen dichtgedaan tijdens het autorijden. Die ervaring heeft mij een hoop geleerd, ik zet voor jullie de belangrijkste lessen op een rij.

1. Het eten in ziekenhuizen is slecht voor je darmflora
Ziekenhuiseten heeft weinig verse producten en wordt vaak opgewarmd in plaats van bereid. Voor een paar dagen maakt dat niet uit, maar als je binnen een jaar meerdere maanden in het ziekenhuis ligt kunnen je darmen het niet meer aan. Het leidt tot ontstekingen en een geurende ontlasting, heb ik gemerkt.

2. Je sleutelbeen herstelt minder snel als je het voor de vierde keer breekt
De eerste keer dat je je sleutelbeen breekt duurt het herstel vaak 4 tot 6 weken. Afhankelijk van waar de kwetsuur precies zit wordt bepaald of je gips krijgt of niet, in de meeste gevallen krijg je een mitella. Dat is nog best te doen, maar het wordt pas echt vervelend als je hetzelfde sleutelbeen daarna nog een keer breekt, of nog twee keer. De pijn is heviger en het herstel duurt langer. Dat belemmert je dan weer in dagelijkse activiteiten, zoals autorijden.

3. Ik had minder stress achter het stuur
Autorijden was voor mij altijd een bron van onrust. Ik ben zelf al niet de beste chauffeur, maar van andere chauffeurs raak ik alleen nog maar meer in paniek, al helemaal van bumperklevende hufters. Met mijn ogen dicht had ik daar een stuk minder last van. Het klinkt misschien gek, maar na een tijdje vergeet je gewoon dat er andere bestuurders op de weg zijn. Dat zorgt wel eens voor een frontale botsing, maar dat hebben mensen met hun ogen open natuurlijk ook. Autorijden werd voor mij een stuk leuker en rustgevender.

4. Ik ging beter ruiken
Als je een van je zintuigen uitschakelt, gaan andere zintuigen juist beter werken. Ik merkte dat vooral aan mijn reukzin, ik rook ineens veel meer. Na een paar maanden rook ik bijvoorbeeld dat er een gekke geur uit mijn airco kwam. Bij de garage haalden ze stukken vlees van een dood hert van mijn bumper, dat had ik anders nooit doorgehad.

5. Blindengeleidehonden zijn niet geheel geschikt voor bij het autorijden
Veel blinde mensen zeiden tegen mij: neem een blindengeleidehond. Maar daar heb je in de auto dus niet zo veel aan. Boris (mijn hond) blafte bijvoorbeeld pas heel laat bij een afslag die ik moest hebben. Dan moet ik dus ineens vaart minderen en aan het stuur trekken, dat levert gewoon gevaarlijke situaties op. Ik kan me voorstellen dat het lopend heel handig is, zo’n beest, maar in de auto kun je beter op je eigen intuïtie vertrouwen.

6. Zorg dat je een autogarage hebt met een monteur die je vertrouwt
Al in de eerste week van mijn experiment had ik vier lekke banden. Ik was ergens door een voortuin met scherpe decoratie gereden, dat soort dingen overkwamen me toen nog. Bij de autogarage waar ik toen kwam maakten ze me wijs dat niet alleen de banden, maar ook de wielen vervangen moesten worden. Uiteindelijk hebben ze ook de assen er nog uitgesloopt. Ik zal geen bedragen noemen, maar ze hebben me echt belazerd daar. Dat zou me nu nooit meer overkomen.

7. Onze samenleving is verslaafd aan zien
Het afgelopen jaar heb ik geleerd dat zien een luxegoed is. De mensen die gewoon hun ogen open houden achter het stuur hebben dat helemaal niet door, die kijken de hele tijd maar om zich heen. We lijden aan een collectieve vorm van kijkzucht. Die videsitas is een teken van decadentie. Natuurlijk: op drukke kruispunten is het soms verstandig even je ogen open te doen, maar op snelwegen is zien een luxe die we best kunnen missen.