Joost (37) uit Ermelo dacht dat hij het ‘wel even’ zou doen: zijn vriend Sander aanmoedigen die de Amsterdam Marathon liep. Toch geeft hij op de dag zelf toe dat hij het zwaar heeft onderschat. “Je staat daar toch vier uur.”
Joost is dolblij als Sander ’s middags eindelijk over de finish komt. “Ja dit is toch wel behoorlijke ontlading”, begint hij. “Er stond een guur windje vandaag, ik heb flink staan klappen om warm te blijven, maar het is ook best vermoeiend. Het spandoek ving ook nog aardig wat wind, zo nu en dan. En dan heb je ook nog twee kinderen bij je die de nodige aandacht vergen. Al met al niet ideaal.” Als Joost en Sander een uur later aan het bier zitten, is het nauwelijks te zien dat hij diezelfde dag nog urenlang heeft staan schreeuwen, kijken en koffie drinken. Toch lijkt hij een les te hebben geleerd. “De volgende keer dat Sander zoiets in zijn hoofd haalt, denk ik wel twee keer na.”
Wat is dat nou voor vriend die pas na vier uur naar de finish komt aanrennen. Respectloos noem ik dat.