Boze kiezer wil niet vertellen waarom hij boos is

“Ik zie dat er iets is”, zegt Mark Rutte tegen een boze kiezer op de markt in Volendam. Er valt een lange stilte, de kiezer doet alsof hij Rutte niet heeft gehoord. “Waarom ben je boos?”, dringt Rutte aan terwijl de kiezer een zakje versgebrande noten afrekent. “Wat is er aan de hand? Wat heb ik verkeerd gedaan?”

Enkele minuten verstrijken. “Je kunt het gewoon tegen me zeggen”, probeert Rutte nog eens. Onrustig krabt hij aan zijn hoofd. “Is het omdat het eigen risico omhoog is gegaan? Is het omdat we de uitkomst van het referendum hebben genegeerd? Dat is het hè? Nee? Maar wat is er dán?” De sfeer wordt grimmiger.

Rutte achtervolgt de kiezer naar de broodkraam. “Waar denk je nu aan? Gewoon, op dit moment. Vind je het moeilijk om te zeggen?”, vraagt hij terwijl hij een A4’tje en een pen uit zijn binnenzak tevoorschijn haalt. “Hier, schrijf het anders op.”

In zijn hoofd speelt Rutte de laatste vier jaar af. Wanneer hebben hij en de boze kiezer voor het laatst gelachen? Had hij de kiezer vaker moeten verrassen? Nee dat kan het niet zijn, de boze kiezer houdt niet van verrassingen. “We hebben zo langs elkaar heen geleefd de laatste tijd.”

De premier vervolgt: “We moeten elkaar misschien een beetje herontdekken, dit is gewoon een fase. Liefde is een werkwoord, je moet blijven bouwen. Echt wat meer quality time met elkaar. Dagje naar de sauna? Alsjeblieft, zeg nou iets?”

“Ga maar nadenken,” bijt de kiezer de premier toe. Daarna loopt hij naar de viskraam. Rutte barst: “Tuurlijk, loop maar weer weg!”