Als Marcel (29) ‘s ochtends nog slaapdronken met zijn bril op de douche inloopt, voelt hij meteen: dit wordt lachen. Dit wordt tijdloos entertainment, denkt hij. Terwijl het water langs de glazen van zijn bril kolkt, komt zijn vriendin stomtoevallig langsgelopen. Hij weet hoe laat het is. Zijn vriendin lacht en wijst naar hem, en Marcel lacht ook en wijst naar zijn bril.
“Zal je altijd zien!”, roept Marcels vriendin, proestend en happend naar adem. Marcel lacht nog harder en maakt een soort vreemde pirouette. Hij voelt aan alles: dit is zijn Laurel en Hardy-moment. In zijn hoofd klinkt de door een bigband ingespeelde introtune van een Amerikaanse latenightshow. Zijn vriendin schudt lachend haar hoofd en loopt weg. Het water sproeit nog steeds alle kanten op. Marcel weet dat het minstens een kwartier gaat duren voordat hij dit per ongeluk gecreëerde waterballet in de badkamer weer heeft opgeruimd. Toch blijft hij nog even staan, met zijn bril op, en geniet hij van het tijdloze amusement dat hij zojuist uit zijn mouw heeft geschud.
Goed geschreven stuk. Ik heb me geamuseerd.
stom verhaalje
Inderdaad
Nieuws? Of een praatje bij een stomtoevallig gevonden stockplaatje? Alleen Michel weet het. Ik ben jaloers op Michel. En op Marcel natuurlijk, ook.