Jeroen zit bij de onvrijwillige brandweer

Iemand moest kwaad over Jeroen gesproken hebben, want zonder dat hij iets verkeerds had gedaan werd hij ‘s nachts opgepakt. Of nou ja opgepakt… hij werd hardhandig uit zijn warme bedje gegrist en om de hardstalen paal naar beneden gemikt en met een zak om zijn hoofd in een wagen gepropt en met loeiende sirenes naar een fel uitslaande brand gereden.

“Wablief? Hoeeeeeeeeuw.” Jeroen krabt gapend op zijn hoofd en moet toch wel een paar keer knipperen om te realiseren waar hij zich bevindt. “Ah, hahaha, een droom!” Hij wil zich in zijn arm knijpen, maar ontdekt dan dat hij een stevig brandwerend pak draagt. Een droom is het niet, want dan had deze schroeiende hitte hem wel gewekt. 

Hij krijgt een onverwacht zware spuit én een bijl in handen gedrukt en wordt gesommeerd te lopen. Recht zo die gaat, de vlammenzee in. “Hup Jeroen! Eerst de kinderen! Dan de ouderen, dan de huisdieren Jeroen!” Zeven eindeloze minuten later stommelt Jeroen zwartgeblakerd door de voordeur naar buiten, met onder zijn ene arm een vissenkom met Jan-Willem en Daisy en onder zijn andere arm de oude juffrouw Berendsen. “Goed gedaan Jeroen!” De brandweercommandant geeft Jeroen een schouderklopje en duwt hem dan weer ruw de brandweerauto in.

Als de reddende rode engel Jeroen eindelijk weer thuis afzet staat de zon al hoog aan het firmament. Tijd om snel even te douchen is er niet meer. Jeroen pakt de in aluminiumfolie verpakte sandwich die hij de avond tevoren gesmeerd had – roomkaas met bosui – uit de koelkast en stapt op de fiets naar zijn werk, hij is inkoper bij dierenwinkel Boefjes. Hij zucht. Van hem had het allemaal niet zo nodig gehoeven, dat nachtelijk redden van mensenlevens. Maar Jeroen begrijpt: jij kiest niet voor de brandweer. De brandweer kiest jou.