Wie bekend is met de werken van Jeau Tincolas, zal weten dat karakteristieke aspecten in zijn oeuvre de boventoon voeren. Tincolas zoekt in zijn werken naar de wisselwerking tussen snijvlak en samenkomst. Daarmee laat zijn werk duidelijke invloeden van impact en beïnvloeding zien.
Wat Tincolas uniek maakt is zijn originaliteit: hij speelt als het ware met spel. Zo wil hij de complexiteit van ingewikkelde zaken benadrukken. Grenzen tussen afbakening en demarcatie vervagen, zodat kruisbestuiving en vermenging zonder barrières door elkaar heen lopen.
Wie goed kijkt ziet visuele waarnemingen op zijn netvlies: de toeschouwer wordt uitgedaagd om te worden geprikkeld. Wie zich onderdeel laat worden van het werk krijgt de kans om al deelnemend deelgenoot te worden van de participatie. Dit perspectief staat toe om op een andere manier te kijken naar invalshoeken. Tincolas brengt zo de artistieke uiting terug naar de kern: de essentie die kunst in wezen is.
Maar wie denkt dat Tincolas’ oeuvre een illusie is, verbeeldt zich een werkelijkheid die er niet is. Tincolas hanteert een symbolische taal van semiotische tekens die niet letterlijk opgevat moeten worden. Het is juist dat ongrijpbare dat hem zo moeilijk te vatten maakt en de toeschouwer in verwarring achterlaat.
De expositie ‘Tincolas tentoongesteld: de tentoonstelling’ van Tincolas is nog tot 31 mei te zien in kunstkabinet Het Museum.
Bij het inrichten van een expositie, op zich al een creatieve daad, volg ik altijd mijn geweten en momentane smaak.
Daarom breng ik nu een najaarstentoonstelling waarbij er in onze zeven zalen helemaal NIETS aan de wanden hangt.
Herman van Tongeren
directeur gemeentemuseum Ter Weksel
Bij ons zie je ook niets, maar dat komt door het unieke samenspel van witte doeken met witte lijsten op een witte achtergrond.
Dus je bent beter af dan bij de buren met hun momentane smaak.
Geert Warmerdam
Conservator Kunsthal Juinen
pfff…..die Tincolas heeft volgens mij te veel naar Rien Poortvliet gekeken. Die was net zo’n warhoofd. Met z’n kabouters.
Witte man Jan, beledig je eigen soort.
Kunst wordt steeds meer als een soort sportevenement gezien om ook de cultuurhaters over de brug te krijgen met openluchtacrobatiek op bijvoorbeeld drijvende podia. De vele massa-evenementen waar eigenlijk de seks vooropstaat. Bezien we de verwarring tussen publiek en privé, ofwel de symbiose publiciteit en privacy waarbij men het beste van beide in zichzelf vereenzelvigt. Het narcisme uit de angst voor schut te staan waar iedereen zo stoer wil zijn. En terwijl men zich massaal afzet tegen de oudgereformeerden en er meer mensen aan yoga doen dan er naar de kerk gaan, ontwikkelt de kunst zich voor de losgeslagen burger in het fundamentalistisch zwart-op-wit om zekerheid te krijgen in de grijze hersencellen.
Zwart op wit.
U begrijpt het weer niet. Dit is een antiracisme project van ons.