De hele winter werkte Danny in de sportschool aan het perfecte strandlichaam. Nu de mooie zomerdagen elkaar in rap tempo opvolgen, is het resultaat van al dat zwoegen echter niet op het strand te bewonderen: Danny besteedt zijn vrije tijd namelijk nog steeds in de sportschool.
“Het zou zonde zijn om nu te verslappen”, zegt Danny vanaf de weegschaal, terwijl hij zijn spiermassa en vetpercentage noteert. “Ik heb keihard voor dit lichaam gewerkt. Als ik nu trainingen oversla om naar het strand te gaan, is dat allemaal voor niets geweest.”
“Bovendien”, vervolgt hij. “Zo’n stranddag betekent ook ongezond eten. Biertje erbij, je kent het wel. Dan heb je dus een dubbel negatief effect. Ik ben niet gek.”
Hij bekijkt zijn sixpack in de spiegel van de kleedkamer. Er is niemand anders.
Je moet het dak repareren als de zon schijnt, zeg ik altijd.
Maar dan ben ik weer vergeten waar het ook al weer lekte.
Heeft Danny ook oogkleppen op?
Verwonderlijk dat er een soort heldenverering bestaat rond de sport, dat merk je als ze het over mij hebben, daar word je constant mee voor schut gezet. Als ze iets over mij zeggen zijn ze doodsbenauwd dat ze er sociaal buiten vallen.
Zo erg dat je zelfs de toegang tot het strand wordt ontzegd.
u bent dan ook een buitenaaardse verschijning.
Vroeger dacht ik ze zijn hier niet slim en niet rijk, maar het is een mooie omgeving.
Slim zijn ze nog niet, rijk wel en dat is het voorbehoud.
Als je van een ander dorp komt ben je al snel buitenaards: sociale controle zit zo in elkaar dat ze zich niet graag in de kaart laat kijken. Het komt van één kant, anders is het geen controle. Derhalve zit je volledig in de kliek of je komt het liefst van zo ver mogelijk en/of eenmalig, daarin ligt nog een extra dubbelzinnigheid.
Dus, sociale controle = vervreemding. Het draait om het geld. Nogal wiedes voor wie privacy belangrijk is.
Voor spek en bonen?
Nee mallerd, daar kom je toch van aan. Ik zou eerder zeggen voor shakes en proteïnen.