Wie wel eens een krant of website leest zal het wel zijn opgevallen: mensen die met zichzelf praten. De schrijver stelt zichzelf een vraag en geeft er zelf ook meteen antwoord op. Er lijkt zelfs sprake van een heuse trend.
Is dat normaal?
Zeker niet. Met jezelf praten is in principe niet abnormaal. Het kan een heel goede methode zijn om je gedachten te ordenen en uit psychologisch onderzoek is gebleken dat mensen die met zichzelf praten vaak snellere leerlingen zijn. Maar met jezelf praten is nog niet hetzelfde als met jezelf schrijven en die conversatie op internet zetten.
Hebben mensen die dit doen eigenlijk door dat andere mensen meelezen?
Dat is niet helemaal duidelijk. De meeste interne dialogen die de schrijver toevertrouwt aan papier hebben een informatief karakter, dus wat dat betreft lijkt het erop dat de schrijver kennis wil overdragen aan iemand anders.
Maar dat kan toch prima zonder er geforceerde vragen tussen te gooien?
Precies. Daarom is er vermoedelijk toch meer aan de hand.
Meer aan de hand? Geef eens een voorbeeld.
Dat is een opdracht, geen vraag.
Sorry, is daar een voorbeeld van?
Het kan een trucje zijn om interesse te wekken. Maar het kan ook een teken zijn van een diepgewortelde, bijna existentiële onzekerheid.
Dus mensen die op zo’n manier met zichzelf praten hebben eigenlijk hulp nodig?
Ja!
Zelfhulp?