Hoe Lang: ‘Ik ben eigenlijk Vietnamees’

Het is een misverstand waar de 48-jarige Hoe Lang al zijn hele leven mee geconfronteerd wordt: Hoe Lang is een Chinees. De hoofdfiguur uit de aziatenmop laat geen spaan heel van de clou: “Ik kom uit Vietnam.”

De afspraak voor een interview met Lang stond al enkele maanden. Toen we een week van tevoren belden om de precieze locatie vast te stellen, kregen we een opvallende reactie: een grand café in Hanoi. Het zou niet de laatste verrassing blijken. Als we een week later arriveren op de afgesproken locatie, zit onze boomlange gast al klaar. Op de vraag waarom hij zo nodig in Vietnam wilde afspreken, antwoordt hij kort maar feitelijk: “Ik woon hier. Al mijn hele leven.”

Het is 1974 als de kleine Hoe zichzelf voor het eerst terughoort in een mop. Een Nederlandse zakenrelatie van zijn vader is te gast in huize Lang, tien kilometer ten zuiden van het overigens in puin liggende Saigon. “Hij vroeg hoe lang een Chinees was en toen niemand lachte, zei hij dat hij het over mij had. Op dat moment besefte ik nog niet dat ik de hoofdfiguur in een niet-kloppende mop geworden was. Je bent vijf, je hebt geen idee.”

Lang beweert zelfs dat hij nog nooit in China is geweest: “In 1998 probeerde ik een Chinees visum aan te vragen. Toen ik m’n naam zei, werd ik keihard uitgelachen door de autoriteiten. Ik word nog steeds kwaad als ik eraan denk.”

Zijn nationaliteit is niet het enige foutieve gegeven dat over de Aziaat circuleert. “Ik heb mensen wel eens horen zeggen dat ik twee broers heb: So Lang en Nie Lang. Hilarisch natuurlijk, maar ook onzin: ik heb alleen een zus, en die heet Nguyen Lang.”

Hoe neemt een slok van zijn loempia en denkt even na. “Overigens is ze vorig jaar getrouwd met een Groenlandse oliemagnaat, sindsdien heet ze Nguyen Canick-Lang. Canicklang betekent in het Inuit ‘mollig sneeuwvlokje’, dus ik vrees een beetje dat ze daar nu een mop geworden is.”

De ouders van Hoe leven mee met hun zoon. “Als we hadden geweten wat het allemaal teweeg zou brengen, hadden we hem misschien een andere naam gegeven. Maar dat is allemaal wijsheid achteraf. Mijn ouders konden ook niet weten hoe ongelukkig het was om mij Tamelijk te noemen.”