Leidse wijk woedend over komst Aleid W.

d zoutendijk februari 25th, 2014

Open brief aan Robert M.

Een dag nadat het Openbaar Ministerie een eis van 20 jaar cel en tbs uitsprak tegen Robert M., de hoofdverdachte in de Amsterdamse zedenzaak die wordt vervolgd voor het seksueel misbruik van 67 kinderen, ontving de redactie van deze krant deze hartverscheurende brief. Geschreven door een vader van wie het dochtertje op 5-jarige leeftijd werd misbruikt. De dochter is nu volwassen, maar ze is getekend door het misbruik in haar jeugd, en haar ouders lijden met haar mee. Ik wil de ouders waarschuwen. Wees alert op signalen van uw kind. Maar bovenal wil ik dat Robert M. weet wat hij met zijn daden heeft aangericht en mogelijk nog gaat aanrichten, aldus de vader die om privacyredenen anoniem wil blijven. Mensen zoals Robert M. vermoorden ons kind niet, nee. Ze vermoorden hun ziel, hun waardigheid, hun toekomst, hun vertrouwen en dat van hun ouders.

Robert: je achternaam weet ik niet, want in dit beschaafde land wordt jouw privacy bescherming geboden. Zeker zolang je verdachte bent en dat is een groot goed! Dat is anders dan de slachtoffers, wier namen vaak bekend zijn.

Het is een forse eis Robert: 20 jaar en tbs. Je leek niet aangedaan. Dat begrijp ik; want wat is 20 jaar en tbs vergeleken bij het levenslang van je slachtoffertjes en hun dierbaren? Ja, levenslang! Ik weet het uit ervaring: mijn dochtertje was 25 jaar geleden een mooi en vrolijk blond meisje van 5 jaar oud. Zij stond blij en ongeschonden in het leven. Zij speelde onbevangen op het speelveldje achter ons huis met haar vriendjes en vriendinnetjes totdat op een dag: een man, één van je collegas met dezelfde behoeften als jij, haar over zijn tuinhekje tilde.

Zij had pijn in haar buikje en de kinderarts ontdekte daar een knobbel. Ik, als bezorgde vader, moest plotseling de behandelkamer uit en begreep niet waarom. Robert, later begreep ik dat zij dachten dat ik haar iets had aangedaan. Ik, die altijd zo zorgvuldig en liefdevol met onze dochters was en nog steeds ben.

Ons kindje vertelde de artsen niets. Die aardige man had haar namelijk gedreigd dat zij, wanneer zij iets zou vertellen, haar ouders nooit meer zou zien. En dat wilde zij natuurlijk niet, want bij haar ouders was zij veilig, of niet? De man is, God zij dank, al jaren dood. Daar waar wij hem niet konden treffen, greep de Goede God in.

Het meisje groeide op. Zij studeerde om anderen in de zorg te kunnen helpen. Toen zij vijftien jaar oud was liep zij stage bij een zorginstelling, een paar dorpen verderop. En daar Robert, ontmoette zij weer een van je vrienden. Hij sloot haar op in een ruimte waar hij onder meer verstandelijk gehandicapten op elkaar legde om hen de liefde te laten bedrijven. Zij moest toekijken. Hij liet haar kennis maken met opsluiting, had haar vastgegespt in een zogenoemde stalen verpleegster. En ook hij misbruikte haar. Zij blokkeerde volledig en kon er ons ook tóen niet over vertellen. Een geluk voor die man

Later, toen ons meisje volwassen was, deed zij aangifte bij de politie en raadt eens: de officier van justitie wilde er geen zaak van maken. Zijn woord tegen jouw woord, werd haar gezegd. De zedenrechercheurs zelf waren verbijsterd! Maar deze zaak is nog niet afgedaan, wordt nog even aangehouden. Bij deze dader komt op een dag de klop op de deur

In haar huwelijk was onze dochter niet gelukkig. Zij had namelijk niet geleerd hoe een goede keus te maken. Haar, naar later bleek, alcoholverslaafde man mishandelde haar, vernederde haar, ging vreemd en bezorgde haar een SOA. Ook toen kon zij zich tegenover ons niet uiten. Zij had dat immers niet geleerd. Het moest toch eens goed gaan, zei zij later.

Toen stortte zij inen wij hoorden eindelijk wat er allemaal was gebeurd. Zij ging scheiden. Verloor haar baan. Ons meisje werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Weet je wat dat is: je eigen kind wegbrengen naar een inrichting; volledig in een psychose? Haar aangedaan door mensen zoals jij? Vast niet, zoiets verschrikkelijks heb je vast nog niet meegemaakt! Ik zie haar nog huilen bij het raam terwijl wij wegreden in het donker. Viereneenhalf half jaar intensieve therapie! Compleet met isoleercel en platspuiten. Ons kind is voor haar leven afgekeurd: zij kan niet werken, geen stress verdragen. Zij leeft nu van een minieme uitkering. Zij kan zich niet binden, zal nooit een gezin hebben

Zij heeft al die jaren s nachts herbelevingen. Wordt badend in het zweet wakker. Soms drie keer per nacht je lakens verschonen! Weet je Robert, zij werd met vijf andere meisjes behandeld. Daarvan hebben er inmiddels drie een eind aan hun leven gemaakt. Misbruikte meisjes. En ons meisje is doorgegaan. Wat een moed toch? Wij hebben haar dag in dag uit, nacht in nacht uit zien strijden, vechten en langzamerhand komt zij uit het zuigend moeras. En wij als ouders Robert, wij die ons kind, in alle oprechtheid, voor al het kwaad wilden beschermen? Die haar een mooie en gelukkige jeugd en toekomst wilden geven? Wij voelden het als falen! Het heeft ons gebroken!…

Weet je wat het is: dagenlang, wekenlang, jarenlang je moeten beheersen om niet het recht in eigen hand te nemen? Wraak kan helend zijnen is toch zo verleidelijk.

Maar gelukkig hebben wij wel een geweten en geloven nog in de rechtsstaat. En wie weet grijpt ook hier de Goede God in. Je weet maar nooit, Robert.

Je leek niet aangedaan bij het formuleren van de eis. Maar al die kinderen die je verwoest hebt en al die ouders Hun ogen en hun hartverscheurend lijden en verdriet zullen je je leven lang achtervolgen.

Kijk Robert: dat is nou levenslang!