De 76-jarige Egbert van Steenwijk, voormalig medior business manager bij KPMG, kijkt in zijn laatste dagen berouwvol terug op zijn leven. “Zo op het eind kijk je toch met een hele andere bril naar wat je allemaal hebt gedaan,” zegt hij, terwijl hij met trillende hand nogmaals op de morfinepomp drukt. “En dan rijst de vraag: heb ik echt álles uit het leven gehaald wat erin zat? Had ik bijvoorbeeld niet harder moeten knokken voor een hogere shareholder value?”
Tijdens zijn carrière hielp Egbert talloze multinationals met het herstructureren van hun moreel kompas en het outsourcen van complete afdelingen naar lagelonenlanden. Toch knaagt er iets. “Tijdens mijn pensioen ben ik met de camper door Europa getrokken met mijn vrouw, heb ik genoten van mijn kleinkinderen, en ben ik zelfs gaan schilderen. Schilderen!” zegt hij hoofdschuddend. “Maar ergens blijft het wringen dat ik de raad van bestuur mogelijk een vijfde huis op Ibiza heb ontnomen. Dat voelt toch als gemiste impact.”
De spijt komt laat. “Al die uren die ik heb verspild aan zelfontwikkeling, quality time met mijn kinderen en het onderhouden van een gezonde werk-privébalans,” fluistert Egbert. “Had ik die niet beter kunnen steken in het uitvoeren van één laatste cost-reduction trajectory?” Hij sluit even zijn ogen en schudt zijn hoofd. “In plaats van mijn zoon te leren fietsen, had ik gewoon dat ene interne change managementprogramma kunnen doorrekenen.”
Zijn vrouw knijpt liefdevol in Egberts hand en zegt zacht: “Maar je hebt zoveel betekend voor zovelen, lieverd.” Egbert zucht diep en staart naar het systeemplafond boven zijn ziekenhuisbed. “Voor wie dan? Voor mijn gezin? Voor mijn vrienden? Wat heeft dat concreet opgeleverd in termen van jaarcijfers? Kun je daar überhaupt een KPI aan hangen?”
Toch probeert hij zijn laatste momenten zinvol te benutten. “Als ik jonge businessanalisten één advies mag meegeven,” zegt hij, terwijl zijn hartslagmonitor zacht begint te piepen, “dan is het dit: leef alsof het kwartaal morgen eindigt.”
