Voor de eerste keer in bijna anderhalf jaar zit de man weer in de trein naar zijn werk. Met een boek, een goed boek zelfs, vlijt hij zich neer in de stiltecoupé. Alles is meteen weer als vanouds. Alles? De man spitst zijn oren. Ja hoor, daar verder op wordt toch echt gesproken.
Met zijn boek in de hand, vinger tussen de pagina geklemd, loopt hij naar het huisregelovertrende stel. “Sorry, maar dit is een stiltecoupé. U mag hier niet praten.” De twee breken hun gesprek af en kijken de man een paar seconden. Wat een weelde! Ze spreken geen Nederlands. “I am sorry, this is a silent coach, tut mir Leid, aber wir sind hier in einem Ruhewagen.” “Oh, I am sorry, we did not know”, zegt het meisje met een Italiaans accent.
De man knikt begripvol en keert tevreden terug naar zijn zitplaats.Wat heeft hij dit lang moeten missen. De Italianen fluisteren een paar korte zinnetjes naar elkaar, pakken hun rugzakken van de bank en verlaten de coupé.
De rest van de twintig minuten durende treinreis is de man nog zo aan het nagenieten dat hij de aandacht maar moeilijk bij zijn boek kan houden. Nu maar hopen dat er straks op Amsterdam Centraal mensen zijn die stil blijven staan aan de linkerkant van de roltrap.
Meid, verkouden: HATSJIE! HATSJIE! HATSJIE!
Ik: Het is hier een stiltecoupé.
Meid, woest: Maar ik ben verkouden!
Ik: …
Wie weet een argument om haar stil te krijgen? Ik verloot een zakdoekje.
Mensen moeten ook gewoon hun muil houden in de stiltecoupé. En daar buiten ook. Gewoon je bek houden. Stiltewereld, ja graag.
Ging het maar zo makkelijk. Ik moet altijd boos naar ouders kijken die per se met hun schreeuwende kroost in de stiltecoupé moeten gaan zitten. Daar zouden we toeslagen voor moeten vragen.