Warm, hartelijk gesprek met winkelmedewerker afgekapt na afrekenen croissant

Een oprecht en warm gesprek met een winkelmedewerker is abrupt beëindigd na het betalen van de croissant die je kwam kopen. Het korte gesprekje bood een welkome onderbreking van de eeuwige beslommeringen die door je hoofd spoken, een momentje van echt contact, maar werd onmiddellijk gestaakt op het moment dat de pinautomaat piepte dat de transactie voltooid was.

“Leuk liedje staat er op”, had je tegen het meisje achter de kassa gezegd, en die had geglimlacht en gezegd dat zij het zelf had uitgekozen. Je had vervolgens geprobeerd uit te leggen dat je naar het concert van Aldous Harding was gegaan, wat het meisje vervolgens niet helemaal had begrepen, die dacht dat je nog naar het concert toe moest, dat dat in de toekomst lag. “Gaat dat nog door dan?”, had zij gevraagd, maar je had verduidelijkt dat het in het verleden lag, dat dat vorig jaar was.

Ook al was het gesprek onbeholpen te noemen, toch was het warm en menselijk en vibende, omdat je gewoon voelde dat je elkaar het allerbeste toedroeg. Het was vervolgens goed mogelijk door te vragen naar het leven van het meisje en nog iets meer over die mens tegenover je te weten te komen, maar de kassa rinkelde en het bonnetje ratelde uit het pinapparaat en in plaats van te vragen ‘wat zijn je dromen?’, hoorde je jezelf het antwoord ‘neuh’ geven op de vraag of je de pinbon misschien mee naar huis wilde nemen. ‘Fijne dag hè’, hadden jullie nu tegen elkaar gezegd, opeens wat ongemakkelijk nu het officiële gedeelte van het bezoek aan de bakker voltooid was. En hoewel je het oprecht meende van die fijne dag, bleef je met een wat leeg gevoel achter. Het was kwart over negen en het miezerde terwijl je wegfietste.