Een plastic tas vol plastic tasjes. Haar leven lang heeft Irenes moeder de collectie in de meterkast bewaard en die onophoudelijk uitgebreid met nieuwe tasjes. Na haar overlijden (na een kort ziekbed) heeft Irene de imposante verzameling geërfd.
“Voor iedere situatie is er een tasje”, vertelt Irene ontroerd. “Een netjes opgevouwen tasje van de Bijenkorf, voor als ik ermee over straat wil, maar ook een verfrommeld Xenos-tasje om in mijn sporttas te stoppen voor vieze kleren.”
Volgens het testament hadden Irene en haar zus Femke de plastic tasjes onderling moeten verdelen. “Maar Femke zei dat ze ze niet hoefde”, zegt Irene, licht verontwaardigd. “Blijkbaar is het haar smaak niet, maar dan nog. Hoe dan ook: ze zijn nu allemaal van mij.” Ze slikt. “Zo heb ik mama altijd nog een beetje bij me.”
Bij Irene hangen de dierbare tasjes niet in de meterkast, maar liggen ze in een kluis. “Ik ben als de dood dat ze een keer gestolen worden.”
Een houten been is milieuvriendelijker dan een plastic zak.
Wellicht dat een plastic zak helpt om de kans op nakomelingen te beperken?