Margriet van Andel-Vissers (103) zit rustig in haar fauteuil in het verpleeghuis. Haar kleindochter Daniëlle (34) zet een kop thee voor haar neer. “Bent u weleens bang om dood te gaan?“, vraagt Daniëlle haar oma voorzichtig. Margriet schudt haar hoofd. “Meid, de afgelopen veertig jaar zijn één grote bijna-doodervaring.”
Voor Daniëlle verder kan vragen, steekt Margriet van wal. “Het begon in 1984. Toen kreeg ik ineens last van m’n organen. Ik lag in een ziekenhuisbed en werd helemaal kalm. Ik dacht echt: dit was het dan, toedeloe allemaal. Dus ik doe m’n ogen dicht, handjes op de borst gevouwen… Maar voor ik het wist, zat ik weer opgelapt achter de Rummikub. Sindsdien heb ik zoiets nog zeker 183 keer ervaren.”
Daniëlle kijkt haar oma verbaasd aan. “Ja meid, elke keer als ik opsta, kraken er botten waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Ik verwacht elk moment dat ik als een soort Jenga-toren in elkaar ga storten”, vervolgt Margriet. Ze wijst naar haar enkels.“Daar hoef ik ook niks meer van te verwachten. Ik houd al jaren zoveel vocht vast dat ik niet snap dat ik ’s nachts nog een volle blaas heb.”
“Heeft u dan ook bijzondere momenten meegemaakt?“, vraagt Daniëlle geïntrigeerd. “Hemelse muziek? Wit licht?” Margriet knikt bedachtzaam. “Vorige week nog. Toen zag ik ineens allemaal gekleurde lichtjes. In de verte klonk een chanson van Jacques Brel, die zich vermengde met bekende stemmen. Dus ik zak weg, doe ik m’n ogen open: blijk ik op m’n muil te zijn gegaan bij de karaoke beneden.”
De verpleegster die binnen is gekomen, wil Margriet toch waarschuwen: “Statistisch gezien is de kans klein dat u uw volgende verjaardag haalt.” Margriet haalt haar schouders op. “Eerst zien, dan geloven.”
