Tijdens het reces zullen de formerende partijen geen gesprekken meer voeren over het regeringsakkoord. De formatie komt daarmee in een stroomversnelling terecht. De informateurs zijn blij dat ze eindelijk op dit punt zijn gekomen: ‘’Er kan nu eindelijk gewerkt worden.’’
Informateur Elbert Dijkgraaf is opgelucht: ‘’Het is schipperen tussen politiek theater en onhaalbare plannen inbrengen, tussen gebrek aan bestuurlijke ervaring en incompetentie, tussen niet samen door één deur kunnen en de schone schijn ophouden, tussen niets zeggen en reageren op tweets van Wilders. Laat ik het zo zeggen: Het heeft mijn geloof in de mensheid niet bevorderd.’’
Collega-informateur Richard van Zwol ziet nu kans om echt stappen te maken: ‘’Uiteindelijk wil niemand de schuldige zijn door te breken, omdat je dan een electorale klap kunt verwachten. Dus we rammen deze week even de hoofdlijnen op papier en laten ze maar een handtekening zetten. Samen in een kamer zitten heeft sowieso geen zin.’’
‘’We hebben alle lijsttrekkers naar plekken gestuurd waar het bereik te slecht is om te twitteren, of om ons te bellen. Yesilgöz sturen we naar de Amazone, Wilders naar het Duitse platteland, Van der Plas naar de Albert Heijn en Omtzigt gewoon naar Enschede.’’
Na het reces leggen dan de informateurs een akkoord op hoofdlijnen voor. Dijkgraaf: ‘’Daar staat een rode stempel op: ‘Anders Timmermans’. En hopsa, voor de komende zes maanden heeft Nederland een wankel kabinet.’’’
‘’De titel van het regeerakkoord wordt Zonder woorden vooruit. Hebben ze verder niks meer over te zeggen. Als het ze vervolgens lukt om elkaar op het bordes heel te laten, zijn wij gelukkig. Als we dit op 23 november hadden gedaan, had dit alle informateurs samen tientallen levensjaren kunnen schelen.’’
Precies! Geen woorden maar daden! Daarom heb ik op Wilders gestemd.