Wie je ook bent, waar je ook vandaan komt: het openbaar toilet is open voor iedereen. Tenminste, als je de naam moet geloven. Want het komt steeds vaker voor dat ik een openbaar toilet binnen wil gaan, maar dat iemand de deur op slot heeft gedaan. Hoe ‘openbaar’ kun je het openbaar toilet dan eigenlijk nog noemen?
In theorie is het een mooi concept, maar de praktijk is dat ik minutenlang hard en repetitief aan een dichte deurklink trek. Zelfs als ik smeek of ik er alsjeblieft bij mag, blijft de deur gesloten. In wat voor ‘samenleving’ leven we als we niet eens ‘samen’ naar het openbaar toilet kunnen?
Het is typerend voor de tijd waarin we leven. We roepen veel over inclusiviteit, maar als ik mijn kop over de gesloten deur van het openbaar toilet steek word ik vies aangekeken. Het ‘openbaar toilet’ lijkt alleen nog weggelegd voor de mensen die de deur op slot doen. Mensen als ik moeten door de kieren toekijken.
