“Gaat het zo mee of wilt u er een tasje bij?”, vraagt de vrouw aan Saskia. “Lukt zo wel”, zegt Saskia terwijl ze verlekkert naar het pakketje op de toonbank van de viskraam kijkt. “Ik doe er wel ff een papiertje om”, zegt de verkoopster. Voorzichtig tilt Saskia de ingepakte vis op en stopt het in haar rugzak. Past precies. “Mm, lekker”, mompelt ze terwijl ze op de fiets stapt. “Vis.”
Bij elke drempel die Saskia tegenkomt remt ze voorzichtig. De vis is inmiddels naar de zijkant van haar rugzak gegleden. Een plastic tasje was misschien toch beter geweest, maar ja. Ze kijkt naar al het afval in de berm, de uitpuilende prullenbakken en een meeuw die getrouwd lijkt met een tas van de Jumbo. Blij klopt ze op haar rugzak, waar de vis inmiddels onder haar studieboeken is beland.
Als Saskia die avond in de keuken staat en haar mes in de vis steekt, stuit ze op iets glibberigs. Ingewanden? Het lukt maar niet goed om het door te snijden. Met haar vingers graait ze in de vis en trekt iets doorzichtigs eruit. Ze kan haar ogen niet geloven. “Een tasje”, mompelt ze. “Ik zei nog zo…”
Milieuactiviste Saskia, ik heb gelukkig geen plastic zakje. Dus bij mij ben je veilig.