"Het is nog maar net begonnen, maar het einde kondigt zich al onherroepelijk aan", denkt de 0-jarige baby Aya als ze 's avonds in haar wiegje ligt. De melancholische baby snikt zachtjes. "Als ik morgen wakker word, ben ik alweer een dagje dichter bij de dood."
Iedere avond huilt de kleine Aya zichzelf in slaap. Het leven valt niet mee, als ze het liggend in haar wiegje zo eens overziet. Al die onvervulde verlangens, die kansen en mogelijkheden die voorgoed verloren zijn gegaan omdat ze nu eenmaal in het verleden liggen. “Voor je het weet ligt er al weer ongestilde droom te rotten in het verleden. En dan heb ik het nog niet eens over dat eeuwige gerommel van het naderende einde”, jammert de 0-jarige.
Aya troost zichzelf met wat gesabbel op haar speen. "Wat was het leven toch makkelijk toen ik alles wat ik nodig had nog gewoon via de navelstreng binnenkreeg.”
