Ze wilden een dagje lekker meedeinen op de grootste hits van Nederlandse bodem. Maar het vertier veranderde al snel in de hel op aarde. De feestgangers die op 12 maart naar het Muziekfeest op het Plein gingen zitten nog steeds vast.
Lanterfantend komen de feestgangers aan om tevreden neer te strijken op het Stadhoudersplein in Lelystad. De groep bezoekers is zich van niets bewust. Maar dan worden de maatregelen om het coronavirus in te dammen duidelijk. Het openbaar vervoer komt plat te liggen. De hekken om het plein worden gesloten om de uitbraak van besmette bezoekers te voorkomen. Frans Duijts zet nog maar eens het refrein van Huil niet om mij in. Iedereen zit als ratten in de val.
“Niemand mag het terrein verlaten,” zegt Jan Smit vanaf het podium. Er is beperkt eten, maar onbeperkt liedjes. De polonaise die nog gaande was wordt abrupt stopgezet. Handen worden van bezwete schouders afgetrokken en snel afgeveegd aan rondslingerende servetjes van Kees’ Krokettenkar Iedereen lijkt het spoor bijster. Wat een eeuwigdurende optocht aan paradijselijke feestparels had moeten worden, blijkt een regelrechte hel.
Als Thomas Berge de sfeer er weer in probeert te krijgen met de zoveelste versie van ‘Ik vertrouw je niet meer’ is Marieke er helemaal klaar mee. Marieke: “Ik was helemaal niet van plan hier te zijn. Ik was gewoon op weg naar de Xenos voor een flamingo-gieter.”
De buitenwereld bekommert zich niet om de bezoekers. De kroketten zijn op, de Dixie’s vol en niemand weet tot wat Frans Bauer in staat is nu niemand meer met hem op de foto wil. Een snik klinkt door de speakers.
Het ligt genuanceerder als je denkt.
TL; DR.