shutterstock.com/fizkes

Madeleine wist altijd al dat er iets ergs ging gebeuren

Madeleine riep het jaren geleden al. “Er staat ons iets heel ergs te gebeuren.” Nog voordat anderen het deden, deelde zij al een plaatje van een man met mondkapje op Facebook. De tekst die ze erbij schreef was: ‘ik krijg hier een naar gevoel bij jullie ook.’ 

Madeleine: “Ik weet gewoon al heel lang dat de wereld zou gaan veranderen. Dat we zo niet door konden gaan. En dat er zoiets als corona zou komen om de boel flink op te schudden. Maar luisterden de mensen naar mij? Nee hoor, die gingen liever door alsof er niks stond te gebeuren.” 

“Dat het nu een pandemie uit China is, verbaast mij niks. Ik heb het altijd al gezegd: als er een virus komt, is dat niet zomaar een griepje en komt het sowieso uit China. Niet dat ik iets weet van vleermuizen, virussen of van China. Maar dit voelde ik allang. Zodra ik wist dat er hier een besmetting in Nederland was riep ik dan ook al eerste: ‘we gaan er allemaal aan!’ Zo voelde ik dat. En nou heb ik dus gelijk. Dat vind ik ook niet leuk, hè. Maar ja het is wel een feit. We zitten er middenin. We weten nu ook dat als ik volgende keer voel dat het niet de goede kant op gaat, mensen beter wel naar me luisteren.”

Madeleine koos er zelf al in een vroeg stadium voor om in quarantaine te gaan. “Ik zie al jaren niemand meer. Of ik daarmee buiten de maatschappij sta? Nee, totaal niet. Ik ben meer met de maatschappij bezig dan een gemiddeld persoon. Als mensen naar mij hadden geluisterd dan was die hele pandemie allang op z’n retour geweest. ”’


Uw reactie telt. Juist nu.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

gravatar

In 1959 begon ik plakboeken met artikelen over de achteruitgang van de natuur; het werden er 10 met een epos van ellende; werkte v.a. de oprichting in 1961 10 jaar bij het WNF; zag dat iedereen over de wereld ging raggen in vieze vliegtuigen; de overbevolking; de IK–maatschappij, niemand luisterde en ik werd zelfs uitgelachen. Riep toen al; ééns brengt iemand een vieze ziekte mee uit en ver land.
Ik ben nu 82 ; en in 1990 hield ik op met alles te verzamelen; de ellende werd té groot, hield niet meer op. Uiteindelijk is het onze eigen schuld.
Mochten we overleven; zal deze ramp weer weg–ebben ; de mensen zullen er niks van hebben geleerd en egocentrisch hun leven oppakken alsof er niets gebeurd is.. Ze leven NU; en de toekomst zal ze worst wezen. Niet pessimistisch gedacht; wél réalistisch.

Reageer