Blakende gezondheid, een fijne relatie en grootouders die nog volop in het leven staan. Voor de meeste van ons niet voor te stellen, voor Myrthe (31) een dagelijkse strijd. “Ik heb goede en nog betere dagen,” vertelt Myrthe. “Voor mensen die niet zo’n gelukkig leven als het mijne leiden, is het heel moeilijk uit te leggen wat ik ervaar.” Toch doet ze voor ons een boekje open.
“Als ik terugkijk, dan ligt de basis voor mijn gelukkige leven toch wel in mijn jeugd.” Opgegroeid in een ruime twee-onder-een-kapwoning had Myrthe vooral last van de keuzevrijheid en het nooit eindigende begrip van haar ouders. “Ik kon met alles bij ze terecht. Toen ik in 6 VWO mijn examen niet cum laude dreigde te halen, regelden mijn ouders direct een bijlesleraar zodat ik de studie van mijn dromen kon volgen.”
Haar studievriendinnen, met wie Myrthe nog steeds een warm contact onderhoudt, beamen haar verhaal. “Voor ons is het niet te bevatten wat Myrthe dagelijks moet doorstaan. Het enige wat we kunnen doen is een luisterend oor bieden,” vertelt Anneke. “Vanwege mijn nierdialyse heb ik maar weinig energie, maar ik ben er graag voor Myrthe.” Vriendin Reina knikt instemmend. “Ik ben door reorganisatie mijn baan kwijtgeraakt, maar probeer dit natuurlijk niet aan Myrthe te laten merken.”
Enkele weken geleden leek het er dan toch op dat Myrthe een keer iets naars zou ervaren: “Ik had bij Zalando een hele leuke jurk gespot. Helaas bleek die niet leverbaar in mijn maat. Een gevoel van ‘bluh’ overviel mij. Een vriendin raadde mij aan eens iets onbaatzuchtigs te doen, zodat ik me weer beter zou voelen over mezelf. Nog voor ik ‘vrijwilligerswerk met emotioneel beschadigde flamingo’s in Ghana’ kon googelen kreeg ik een melding van Zalando: maat 36 was weer aangevuld.”
De Nederlandse vrouw is ook niet meer zo goed.
Ik kwam pas zo iemand tegen met haar vader, ze kwamen uit Amsterdam en reisden veel door Nederland. De vrouw had samengewoond met een allochtoon. Ze hadden het over Groningen waar de dorpsbewoners zich van frustratie de haren uit het hoofd trokken dat hun dorp plotseling helemaal zwart geworden was met een AZC in de buurt.
Toen de vrouw bukte om haar boodschappen in te laden zag ik dat de aderen tussen haar benen gesprongen waren.
Iemand die ik eerder ontmoette had een vriendin, hij was te soft voor haar. Ze was ervandoor met een buitenlander omdat ze harder genomen wilde worden.
Ik kom regelmatig mensen tegen die hun hele leven heimelijk aan de Heer gewijd hebben. Pas nog zo’n vrouw die zelf aan haar einde was, ik had met haar te doen maar ik moest haar zeggen dat ze haar leven had verkwist met haar blakende Afrikaanse dochter die ze had geadopteerd en die naast haar zat. Nederlanders zijn hier geboren met bepaalde kwaliteiten om hier te kunnen bestaan, maar ze willen altijd wat anders, zelf gaan ze nu in razend tempo achteruit, biologisch en psychologisch.
Veel van deze christenen konden zich zelf al niet meer voortplanten, vooral omdat dat toch al zondig was; de feiten volgen de gedachte. Maar zo willen ze alsnog stiekem hun zaak winnen voor Jezus, zodat we er nooit meer vanaf komen.