Toen Kostas drie jaar geleden naar Amsterdam kwam, sprak hij nog geen woord Nederlands. Kostas wist niks van de Nederlandse cultuur, had geen idee hoe vla smaakt en had geen mening over Zwarte Piet – hij vierde niet eens Sinterklaas. Niemand vond dat erg: Kostas was namelijk expat met een belangrijke functie bij een groot farmaceutisch bedrijf.
Als expat had Kostas een rijk sociaal leven: borrels, etentjes, lunches, skivakantie met de zaak. Het leven was een feest, en iedereen paste zich aan hem aan. Al was hij de enige aan de lunchtafel die geen Nederlands sprak, dan schakelde iedereen over op het Engels. Ook aan de andere kant van de tafel, waar Kostas het niet eens kon verstaan.
Maar toen dacht Kostas: ik vind het wel netjes om de taal te leren van het land waar ik woon. En als ik vaker met Nederlandse mensen zou spreken zou ik de Nederlandse cultuur meer leren kennen. Dat zou interessant zijn. Met die gedachte begon Kostas een cursus Nederlands.
En dat was een slecht idee. Vanaf het moment dat hij zijn eerste koffie in het Nederlands bestelde ging het bergafwaarts. Mensen schakelden niet meer over naar Engels, maar klaagden dat zijn Nederlands zo slecht was. Raar, dacht Kostas, maar het zal wel goed komen.
Het kwam niet goed. Toen hij zijn diploma Nederlands als tweede taal haalde, was Kostas geen expat meer maar een immigrant. Pardoes moest hij als schoonmaker in een school aan de slag.
En eigenlijk willen we nu liever dat Kostas terug gaat naar zijn eigen land. Dat is jammer voor je Kostas, Had je maar geen moeite moeten doen om erbij te horen.
Al sprak iedereen aan de lunchtafel Engels, toch leerde hij Nederlands.
Nederland is een enorm tolerant land, dat investeerders aantrekt en bovendien onze vakantie in het buitenland waar al die roetmoppen wonen versimpelt.
Het komt wel goed met Kostas. Gisteren werd bekend dat er jaarlijks een slordige anderhalf miljard richting die bedrijven gaat welke expats in dienst hebben. Het e.e.a. werd onlangs in een informele sfeer beklonken op het Catshuis.
Er zijn zelfs autochtonen die Fries of Limburgs praten, totaal onverstaanbaar aan welke tafel dan ook. En daarnaast zelfs lieden die zich onder het mom van “Geuzennaam” de meest ridicule bijnamen aanmeten. Braboneger is er bijvoorbeeld zo een. Weet je wel hoe stigmatiserend dat is; Brabo? En dan nu weer Kostas. Ik kotstas erop.
Jemig, Wiemersma, dat is nogal een uitgesproken mening voor zo’n objectiverende intellectueel als jij. Maar je hebt gelijk, als Nederlanders met een immigratie-achtergrond zich nu ook nog masochistisch Brabo’s en Limbo’s gaan noemen is de duidelijkheid tussen borderliners, flagellanten, autisten en echte import helemaal zoek. Over fancy-namen gesproken: wat te denken van al die schuil-, toneel- en fake namen van DJ’s? Moet dat maar mógen?
Dit is nu magisch, eergisteren hoorde ik zoiets aan tafel. Het geluid was alsof ze in alle gezelligheid zaten te kotsen. Er zijn van die dagen dat je geen enkel verband kan ontdekken. Overigens vandaag kwam ik iemand tegen die vlak bij de Duitse grens woonde, waar hij wat last van had. Die grenzen vervloeien enigszins, en niet alleen de taal. Niettegenstaande de illusie van de open grenzen.
Hmm, dit is toch anders dan het verhaal van die 2 zwartrijdende nep-asielzoekers uit Tunesie die ik afgelopen zondag nog in een bus bij AZC Hoogstraat zag.
Of die lepe ‘vluchtelinge’ in dezelfde bus wiens 2 kinderen wel OV-chipkaarten hadden, maar ‘toevallig’ geen saldo, en wel in de bus zaten. Door de achterdeur. Wat overigens ook voor die eerste 2 gold. Haar eigen plaatsbewijs was nog niet gecontroleerd, doordat ze snel uitstapte, met die kinderen.
De chauffeur vertelde dat dit dagelijkse kost was.
Wat hoorde ik trouwens de laatste dagen over aanslagen door asielzoekers in Den Haag en Köln?
Maar nu liet ik mij afleiden.
U zei?
‘Dit is Nederland tegenwoordig.’ zei die chauffeur nog.
Pardon, ik dwaal alweer af.
“Er zitten 2 zwartrijdende nep-asielzoekers uit Tunesie in een bus bij AZC Hoogstraat”
Kijk.
Dát is het begin van een mop die staat als een huis.
Zonde dat je de clou niet goed plaatst. En ook de ironie kon scherper, beste Zo Gaat Dat Dan!
Nee hoor.
Zo Gaat Het Niet!
(Lachband)