Volgens iedereen op de kermis is het zonder twijfel de meest angstaanjagende attractie: het spookhuis van de existentiële angsten. Bezoekers van het spookhuis worden binnen begroet door een man met een laken over zich heen die hen confronteert met de ondraaglijke onverklaarbaarheid van het bestaan.
“Alles is eindig”, zegt het spook tegen de nieuwe groep mensen die in een karretje om de hoek komt gereden. Hij komt dichterbij en fluistert in het oor van een jonge twintiger dat hij eenzaam zal sterven: “Jij bent niets. Niets wat jij doet maakt werkelijk een verschil voor deze wereld, dit universum, voor jou of de mensen om je heen. Je bent gewoon een verzameling moleculen die een jaar of honderd wat aanmoddert om vervolgens weer te verdwijnen.” De jongen trekt bleek weg.
Het spook gooit zijn armen onheilspellend in de lucht: “Woooeeeehhhh. De vrijheid die jullie denken te hebben is een schijnvrijheid. Dit leven heeft geen betekenis. Je hebt alleen de constructies die wij als mensen verzonnen hebben om je aan vast te houden, alles in de maatschappij is een collectieve leugen om dit doelloze leven draaglijk te houden. Woooooeeehhh.”
“Kijk naar deze rode spin”, roept het spook. “We hebben afgesproken dat deze kleur rood heet, en we kunnen het erover eens zijn dat we het allebei rood noemen, maar we kunnen elkaar nooit uitleggen of we ook werkelijk hetzelfde zien. Iedereen zit opgesloten in zijn eigen hoofd, we kunnen alleen maar de illusie wekken dat we elkaar begrijpen.”
Het hart klopt in de kelen van de bezoekers in het karretje. “Ik ben een 43-jarige man met een laken over mijn hoofd. Ik wilde vroeger wetenschapper worden en nu sta ik hier. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat mijn baan niets zegt over wie ik werkelijk ben, maar de waarheid is dat ik zelf niet eens een idee heb wie ik werkelijk ben. Alles wat ik kan doen is mijn angsten op jullie projecteren, zo houdt de mens zichzelf in beweging iedere dag.”
Het spook roept dat hij een spook is: “Ik ben een spook omdat ik in een spookhuis werk, maar in werkelijkheid zijn wij allemaal spoken.” De bezoekers zijn lijkbleek als hun karretje weer terug naar buiten rijdt.
Zo. En nu naar de Magic Mouse.
Ik kan me herkennen in hem. Zelf ben ik een 42 jarige man in een tovernarrenpak in een sprookjespretpark in Kaatsheuvel die al 40 jaar op Emile Roemer stemt
Een stukje zingeving aan je bestaan.
Het heeft te maken met de Holocaust, dat kan bijna niet anders.
Of met bipolaire uitingen in het openbaar.
Is er niet een of andere Duitse filosoof die hier ‘an sich’ iets over gezegd heeft?
‘Sowieso’ ‘überhaupt’ razend interessant hoe filosofen open deuren weten in te trappen.
0p Facebook heb ik gelezen dat meneer Wilders van de PVV bang is voor spoken van gemengde afkomst.
Not funny!
Corrie.
als een spook in een spookhuis staat, maar er is niemand die het spook waar kan nemen,..
” Het spookhuis van de existentiële angsten”. Ja, ik noem dat altijd gewoon een familie verjaar, maar dat is dan zeker weer ouderwets?
Familieverjaardag?
Ja, dank u! Mijn telefoon met eens een keer leren typen..
“moet” bedoelde ik natuurlijk. Tjongejonge..
Het spookhuis is een leuk uitje voor het ?bestuur van de PvdA.? Maar., de werkelijkheid wordt dan wel erg realistisch voor hen.
‘Je zult eenzaam sterven’
Corrie.
Dion Graus is het spook van de fractie van de PVV.
Een ontspoorde filosoof?
De enige filosofie is geld verdienen.