Och: Rupsje verandert niet in vlinder, maar in dikkere, oudere rups

Een domper voor het rupsje: in plaats van in een vlinder te veranderen, is hij gewoon een veel dikkere, oudere rups geworden. “Ik dacht dat het vanzelf zou gaan”, zegt de berooide drommel, terwijl hij in een waterdroppel op een blad zijn vadsige reflectie bekijkt. “Ik had dit eerlijk gezegd niet zien aankomen.”

Ergens neemt de rups het zijn ouders kwalijk, maar hij steekt ook de hand in eigen boezem. “Als je jong bent denk je dat het allemaal vanzelf komt. Waarom denk je dat? Ja god, je ziet anderen prachtige vleugels krijgen en schitteren en fladderen en je weet zeker dat jou dat op een dag ook toekomt. Dus je vreet je vol en leeft maar een end raak. Hoe zeggen ze dat? Oja, rupsjenooitgenoeg. Maar ja.”

Het besef dat de rups gewoon zijn oude, treurige zelf was gebleven, kwam nog niet zo heel lang geleden. “Ik kroop over een tak toen ik ineens een paar oude vrienden zag. Stuk voor stuk glorieuze vlinders geworden, met prachtige vleugels en elegante voelsprieten. Toen ze mij zagen kijken zag ik dat ze zich een beetje geneerden, het werd een ongemakkelijke situatie. ‘Er zijn ook nadelen aan een vlinder zijn hoor’, zei een van hen in een poging om me op te vrolijken. Maar we voelden allemaal dat dat niet helemaal oprecht was.”

Een rilling trekt door zijn lillend vel en de vlassige haren over zijn hele lichamen schudden melancholisch mee. “Voor anderen lijkt het gewoon natuurlijk te gaan, zo’n transformatie. Maar ik heb me erbij moeten neerleggen dat het niet voor iedereen weggelegd is”, zegt hij. Hij forceert een glimlach. “Doorzetten dan maar. Er is genoeg moois te vinden aan deze plant.” Traag knagend kruipt hij verder.