ESB Professional / Shutterstock

Mensen met een accent aigu worden nog steeds niet serieus genomen

'Mensen zonder accent aigu hebben in Nederland nog steeds een streepje voor'

Mensen met een accent aigu: nog steeds worden ze vaak niet serieus genomen. Een van hen vertelde aan ons zijn verhaal.

Rene (niet zijn echte naam) heeft al zijn hele leven last van zijn accent. “Op school werd ik er al mee gepest. Ik werd altijd Ren� genoemd. Als kind is dat verschrikkelijk. Ik riep een keer tegen de hele klas ‘hé, hou daar eens mee op’, maar dat maakte het alleen maar erger. Leraren deden gewoon mee: ook al had ik nog zo hard geleerd, voor mijn repetities kreeg ik meestal een één.”

Niet lang daarna leerde Rene zijn vriendin Gnoë kennen. “Die had een zwaar trema overgehouden aan haar jeugd. Maar toen ze door een raar misverstand in een dierentuin terecht was gekomen had ze besloten zich nooit meer te schamen voor haar accent. Dat vond ik zó inspirerend. Sindsdien gaat het weer oké met me, maar mensen zonder accent aigu hebben in Nederland nog steeds een streepje voor.”

Rene hoopt dat zijn verhaal leidt tot bewustwording. “Ik wil er alles aan doen om te voorkómen dat anderen hetzelfde mee moeten maken als ik. Ik denk namelijk dat dit soort dingen veel vaker vóórkomen dan je denkt.”


Uw reactie telt. Juist nu.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

gravatar

Ik voel met je mee, Rene.
Mijn voornaam wordt nog wel eens als G? weergegeven en bij registraties online wordt hij bovendien meestal als te kort bevonden. Enfin, ook daar leer je mee leven.
Bedenk wel dat het hier gaat om een onvolwassen reactie op uitzonderlijke mensen – soms moet je je in de omgang aan hun niveau aanpassen, maar in je hart weet je toch dat je iets meer hebt dan zij.

Reageer
gravatar

Wat een ontzettend herkenbaar stuk!
Fijn dat er eindelijk eens aandacht besteed wordt aan dit verborgen leed. Jeugdtrauma’s heeft mij dit opgeleverd. Altijd maar uitleggen waar je accent vandaan komt. Dan zijn we ook nog vaak verhuisd. Iedere keer opnieuw weer die aandacht voor die accenten. Let wel: ik heb er nog twee ook. Dubbel gehandicapt. Ik ben me echter nooit gaan schamen voor mijn accenten. Mensen die refereerden aan die eend met dat clubblad, of die dachten dat ze de eerste waren die de grap “je ouders stotterden zeker!” maakten, lachte ik vrolijk toe. In de loop der jaren ben ik mijn accenten steeds trotser gaan dragen. Het tweede nog meer dan het eerste. Zodat iedereen weet: de klemtoon ligt op de laatste lettergreep. Ik hoop met deze toevoegingen anderen met een accent aigu een hart onder de riem te steken. Nogmaals: dank voor dit stuk.

gravatar

Je ziet vaker dat mensen die zich vanuit een sociale achterstandspositie omhoog willen werken, de namen van hun kinderen voorzien van meerdere accents aigue. Een triest voorbeeld is Réné Froger, die in het echt gewoon De Zoon Van Bolle Jan heet.

gravatar

Sinds de Nederlander een achternaam kreeg, is hij getraumatiseerd. Hij wilde de autoriteiten voor schut zetten met allerlei onzinnamen en kwam er zelf nooit meer vanaf. René is echter ontleend aan het Frans. Dat had nog een streepje voor.

Reageer
gravatar

Niks,

Bè ons staan alle aksénte gewaun op de kaagt, behalleve amstâhdammâhs met gèle ùitsjes ùit un potsje.

Én wè zèn aupe, altèd.

De Belsjieís: alle aksénte ondâh eín dak.

Rrrr, lekkâh!

gravatar

Als ik op mijn strepen sta, zet ik altijd de puntjes op de i. En bij het boodschappen doen let ik extra op de dubbele punten die ik bij de kassa kan verdienen.

Sommige noemen mij een kommaneuker, maar dat soort mensen zet ik altijd tussen haakjes

Reageer