Fijnproever eet alleen vlees als hij zeker weet dat het dier geleden heeft

Een stukje vlees bij het avondeten is voor veel mensen gewoon lekker, maar dat geldt niet voor Marten. De Oegstgeestse fijnproever eet alleen vlees als hij zeker weet dat het dier gruwelijk geleden heeft voor het op zijn bord terecht komt. “Ik wil de doodsangst als het ware kunnen proeven.”

We staan in de lokale supermarkt, bij het vleesschap waar Marten vaak te vinden is. Hij toont een pak gemarineerde filetlapjes à la minute: “Dit hier bijvoorbeeld. Als ik hier een hap van neem kan ik het krijsen van de varkentjes nog horen galmen door de gangen van het abattoir. De taaiheid in zo’n lapje totale paniekvlees, dat is genieten.”

Toch gaat het Marten niet alleen om de smaak, het is ook een principekwestie: “Kijk, je wil wel het idee hebben dat zo’n beest uit alle macht nog heeft tegengestribbeld op een felverlichte witte tegelvloer waarop hij de bloedspetters van zijn soortgenoten kon ruiken. Die metaalgeur, daar helpt goddank geen hogedrukspuit tegen.”

Van scharrelvlees moet Marten niks weten: “Scharrelen, gátverdamme. Dat is toch geen leed? Ze moeten die kippen met z’n tienen in een schoenendoos proppen tot de ontstekingen uit al hun plooien woekeren, ze zich op stompe pootjes door hun eigen stront richting einde slepen,” zegt hij likkebaardend. “Sorry hoor, het water loopt me al in de mond als ik dit aan jullie vertel. Momentje.”

Zijn fijne smaak heeft ook nadelen, vertelt Marten: “Natuurlijk. Ik zit weleens in een restaurant en dan moet ik blijven doorvragen of de koe van de steak tartaar wel echt in elkaar gebeukt is in zijn korte leven, maar je zit toch in een restaurant he, dus meestal neem ik ook maar gewoon genoegen als zo’n beest gewoon een poot heeft gebroken bij het transport. Ik ben ook de beroerdste niet.”