Roemer: ‘Snitches get stitches’

Emile Roemer legt zijn voeten op het bureau en priemt zijn vinger in de richting van Ronald van Raak. “Weet jij wie het was?” vraagt de goedlachse socialist. Hij laat een lange stilte vallen. “Als je het weet, moet je het zeggen,” vervolgt hij. Roemer pakt een mariakaakje dat al een tijdje naast zijn koffie ligt en verkruimelt het met zijn blote vuist. “Heus, er overkomt ze niks.” Een ijzige lach vult de kamer van de leuke ex-basisschoolleraar met zijn bolle toet.

Buiten wacht een rij van nog eens dertien Kamerleden die door Roemer zullen worden ondervraagd. “Van Bommel,” barst de joviale gezelligerd uit Boxmeer. “Jouw beurt.” Eenmaal achter gesloten deuren is de begroeting hartelijk. “Hoe is het, Harry?” vraagt Roemer. Hij knijpt hem even in zijn wangen. “Alles goed met de kinderen?” Van Bommel knikt. Zijn knieën trillen.

“Gezellig, Har,” begint Roemer zijn verhoor. Hij pakt een sigaar uit de lade onder hem en steekt het uiteinde in een sigarenknipper. “Weet je wat mij nou vervelend lijkt?” vraagt de gezelligste politicus van Nederland retorisch. “Als je per ongeluk met je vinger in zo’n sigarenschaar terecht komt.” Hij knipt. “Dat moet verschrikkelijk pijn doen.” Een plasje vormt zich onder de stoel van Van Bommel. “Maar even zonder gekkigheid, Har,” zegt Roemer. “Heb jij weer lopen snitchen? Je weet wat ze zeggen, hé? Snitches get stitches.”

“Ik was het niet,” huilt Harry van Bommel. Hij begint zachtjes te zingen. “Jij… Ik… Wij… SP,” klinkt het tussen de tranen door. “Heel mooi, Harry” zegt Roemer. “Ik geloof je.” Hij loopt met zijn fractiegenoot mee naar de deur. De knuppel die tegen de muur geleund staat, laat de linkse knuffelbeer onaangeroerd. “Dag, Harry,” zegt hij. De volgende verdachte wacht.