Anton denkt in spreekkoren

Mensen kijken hem raar aan als hij met zijn armen door de lucht zwaaiend en met zijn wijsvingers gestrekt naar het plafond wijzend door de supermarkt loopt. Anton kan er echter niets aan doen, hij denkt in spreekkoren. Het kost hem bovendien moeite om zijn gedachten niet direct te uiten. Zijn aandoening is zó erg dat hij nauwelijks durft te praten.

Gelukkig maakt hij voor ons een uitzondering. Al snel blijkt waarom hij zo bang is zijn mond open te trekken. Als hij uit het niets ‘ééééééén kopje koffie’, begint te schreeuwen en daarna begint te klappen, hebben wij het vermoeden dat hij ons koffie aan probeert te bieden. “Sorry, ik ben wat zenuwachtig, dan wil ik nog weleens hardop denken.” Als Anton wat gekalmeerd is, lijkt hij beter in staat om een conversatie aan te gaan.

“Dat is dus de reden dat ik liever niet praat in openbare gelegenheden. Als ik bij de bakker sta, dan denk ik alleen maar: doe mij een halfje bruin, halfje bruin, doe mijjjjj een halfje bruihuin, sjalalalalalalala”, zingt hij ons voor op de melodie van ‘baby give it up’. “Ik ben als de dood dat ik dat hardop door de zaak ga zingen en dat ik voor lul sta. En het is juist die angst waardoor ik mezelf niet meer kan controleren. Het is een vicieuze cirkel. Eigenlijk net als met stotteren. Als ik minder zenuwen heb, dan heb ik alles prima onder controle en durf ik wel te praten, maar als al die mensen mij aan zitten te staren, dan is dat heel moeilijk.”

Anton vertelt dat hij wel in therapie is, en dat dat ook wel helpt, maar dat het nooit helemaal uit te bannen is. Zo kan hij de gebaren die horen bij zijn spreekkoren niet bedwingen. Soms begint hij uit het niets te springen. “Tsjah, ik denk nu eenmaal wel eens ‘en wie niet springt, heeft geen pauze, en wie niet springt heeft geen pauzeeeee’. Dan hou ik het echt niet meer hoor. Ik heb eigenlijk nooit groffe spreekkoren in mijn hoofd. Het zijn dagelijkse dingetjes, maar wel bij alles wat ik doe. Ik word helemaal gek van al die simplistische deuntjes die de hele dag door mijn hoofd spoken”, legt Anton uit. Hij trommelt nog even op de zijkant van de bank.

Het is een bijzonder exemplaar, die Anton. Een uiterst vriendelijke man die geen vlieg kwaad doet. We hebben geluk dat hij zich nu even op zijn gemak voelt. Na ons gesprek neemt hij keurig afscheid van ons. Maar we weten allemaal wat hij écht denkt: ‘houdoe en bedankt olé olé’.