Toename lijkt vooral rond 23:00 uur plaats te vinden
Alweer 300 nieuwe epileptische patiënten
Uw reactie telt. Juist nu.
Eerste Kamer teruggegeven aan de natuur
The Passion volgend jaar in Qatar
Baudet biedt Klaver excuses aan: ‘Прости’
Na vanavond (25/7) een jaar geen vragen meer; “hoe voelde je je na afloop op de Champs-Elysée?” zal sommige renners nog met een lichte neiging tot kokhalzen naar de toiletten doen bewegen maar de epileptische aanvallen zullen voor een jaartje verdwijnen. Gelukkig maar.
Vergeef mijn assistente Paulientje het warrige bericht. Ze is de tel kwijt bij haar behulpzaamheid. Meer daarover leest u onder het korte nieuws over de privatisering daarvan.
Bij mij is het altijd om 24:36:48 uur in schrikkeljaren op even dagen in het late najaar mits het regent in de Sahara met uitzondering van zon- en erkende feestdagen.
Telt dat ook mee?
@4… Ik weet niet of er nog hulp voor u is hoor. U lijkt echt te ver heen. Maar ik zal u gedenken in mijn gebeden.
Er wordt hier ook gerefereerd aan de Australische wielrenner Stuart O’Grady. Die is op 36jarige leeftijd tijdens de koers ooit in het ziekenhuis opgenomen na een aanval van epilepsie. “O’Grady kon geen antwoord geven op allerlei vragen van journalisten en viel vervolgens neer”, zegt Max Stevens van de Australische wielerbond. “Gelukkig waren er dokters in de buurt, die hem meteen de nodige zorgen toedienden.” Maar het verhaal gaat verder: aan de hand van het voorval met O’Grady worden voorafgaande aan de Tour de France tegenwoordig renners ondervraagd door willekeurige journalisten. Vast onderdeel van deze vragenserie zijn de vragen: “hoe voel je je nu?”; “hoe voelde je je tijdens de koers?”; “hoe voelde je je gedurende de beklimming?” en “hoe voelde je je tijdens de afdaling?” Die renners die tijdens deze vragenserie niet schuimbekkend ter aarde storten en wild in het rond trappen naar de journalisten mogen van start in de als ‘bovenmenselijk’ geachte Tour de France’.
Wat is dat, een elliptische aanval?
Zelf krijg ik rond die tijd niet zo zeer last van epilepsie maar wel van de neiging mijn TV aan te pakken zoals Nigel de Jong dat met een Spaanse aanvaller doet.
En dan zegt u misschien; een epileptische aanval, een epileptische wat? Is dat eigenlijk wel een aanval? Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. En dan zeg ik; ja, ja het is toch een sport en ja het is ook emotie en ja het is dus een aanval. Het is een aanval die doet denken aan de demarrage van die bekende Belg, uw weet wel, die ene. En dan weet u precies over wie wij het hier hebben, wij schrijven Rambeaulette 1968. Bon, Rambeaulette waar kennen wij dat plaatsje ook alweer van? Wij kennen dit in 1744 gestichte dorpje omdat hier ooit de dochter van de oma van de bekende Franse dichter Francois Epileptic woonde. De kannibaal was eraf, gelost, weggebonjourt als een kleine jongen. Maar dan, maar dan gebeurt er iets vreemds, iets wat in de gehele wielerwereld grote navolging zal krijgen. In het pittoreske franse dorpje stapt de maestro af, scheert zijn benen en rijdt als eerste over de lat en velt hiermee dus het verdict over deze etappe. En dan zult u zich misschien afvragen; is dat een toeval? En dan zeg ik, ja dit is een epileptische aanval.
Of hint u op vallende wielrenners? Dat valt de laatste dagen ook wel mee; na de eerste week lijken ze aardig op hun fietsen te kunnen blijven zitten, bravo!
Ik ga zelf dezer weken elke avond rond 23.oo vijftig minuten op vakantie naar Frankrijk, en merk daar niets van epilepsie. Komt dat alleen voor bij de mensen die hier blijven?
Kunnen epileptische aanvallen niet gewoon verboden worden. Er komt niets goeds uit, alleen maar een boel ellende waar de maatschappij niks aan heeft. Geert doe er wat aan!