Driehonderd gram spinazie ineens niet meer zo zeker van zichzelf

Frisgroen, voluptueus, en dan ook nog in zo’n bolstaande zak die met geen mogelijkheid in een normale rugzak te proppen is. Hij voelt zich heel wat, deze driehonderd gram spinazie. In het koelvak tussen die miezerige 75-gramszakjes rucola en de minuscule doosjes taugé is hij de man. Helemaal de bom is deze driehonderd gram spinazie in z’n knisperende plastic zak.

En dan de pan in! Zelfgenoegzaam constateert hij dat hij er bij lange na niet in past. Zelfs niet als ze het deksel er met man en macht op drukken. Kijk hem shinen! Helemaal over de rand! Tot het vuur aan gaat. En het deksel ineens weer past. En hij in een vergiet wordt gegooid en met een pollepel nog even flink wordt aangeprakt. En hij alles laat lopen en huilend op een bordje wordt gekwakt. Daar ligt ‘ie dan, in z’n laatste plasje vocht. Onze driehonderd gram spinazie. Lekkend tegen de aardappeltjes.