Wat als een warme poging tot connectie begon, eindigt in vergeefs ongemak. “Waar kwam je ook alweer vandaan?” vraag je je ietwat matig interessante gesprekspartner terwijl je over de rand van je glas naar haar tuurt. “Zutphen!”
De stad die meer klinkt als een geluid dan naam doet de hoop opbloeien in je ogen. Namen schieten zichtbaar door je hoofd wanneer je 'Leontien!' uitschreeuwt. “Ken je die??”
“Leontien van Dommelen bedoel je?”
“Ik ben d’r achternaam heel even kwijt. Het is m’n achternicht. Dochter van zoon van de broer van mijn moeder geloof ik.”
“Hoe oud is ze ongeveer?”
“Poeh. Ik denk eind dertig. Rood, donkerblond.”
“Mmm. Weet je waar ze ongeveer woont?”
“Uh. Nee. Ik denk in het centrum? Ik ben er nog nooit geweest.”
Je gesprekspartner peinst lang. “Ik denk niet dat ik haar ken.”
“Ah, ja jammer.”
“Oh wacht, werkt ze niet in de supermarkt?”
“Weet ik niet zeker…”
“Ah, oke. Jammer!"
