Beste Kundige Trudie,
De wereld staat in de fik, er woedt oorlog op verschillende plekken en de spanningen lijken overal toe te nemen. Aan de andere kant merk ik dat mijn lichaam moet wennen aan de plotse overgang naar de herfst en de genadeloze regenbuien op de fiets. Toch voel ik me wat opgelaten als ik hier over klaag, zeker als mijn collega’s huilend vertellen over al het leed dat ze zien. Wanneer is de geopolitieke situatie in de wereld zodanig dat ik weer mag zeiken over de regen?
Groet,
Rangelo.
Beste Rangelo,
Vervelend om te horen dat je moeite hebt om je gevoelens over het weer te uiten in het huidige tijdsgewricht. Wees niet bang om ruimte binnen het gesprek van de dag te claimen om je verhaal kwijt te kunnen. Breek gerust in als iemand het heeft over de verschrikkingen van een oorlog en zeg dan: “Zo kan het wel weer, nu ben ik aan de beurt.” Het is niet vreemd om over een natte broek te beginnen in deze context, sterker nog: misschien lukt het zo wel om een beetje luchtigheid te brengen. Roep bijvoorbeeld eens: “Ik heb een natte broek!” naar iemand die het heeft over een oorlog, wie weet zorgt het voor een kleine lach. Aan de geopolitieke situatie in de wereld kun je niets veranderen, aan de houding van je collega’s wel.
Groeten,
Kundige Trudie.
