Opinie: het is niet gênant om te huilen als een kind bij bijvoorbeeld aflevering 3 van The Last of Us

Velen overkomt het weleens: je kijkt bijvoorbeeld aflevering 3 van The Last of Us en verliest dan op zeker moment het gevecht tegen de tranen. Je hebt het lang weten tegen te houden, maar uiteindelijk gebeurt het dan toch als het besef indaalt en je weet hoe het afloopt met hoofdpersonages Bill en Frank, om maar iets te noemen.

Stel, zoiets gebeurt. Je ziet Bill en Frank samen en je ogen beginnen weer te prikken, maar je bent net al naar het toilet gelopen toen dat voor de eerste keer gebeurde, dus je moet wel blijven zitten. Je huilt, hypothetisch, en je denkt zeker te weten dat je geliefde ook huilt, dus je kijkt naar rechts om tot je schrik te ontdekken dat je de enige bent. Is het erg of pijnlijk als iemand gezien heeft dat het huilsnot in the heat of the moment over je kin droop? Is het gênant om te huilen als een kind bij, om maar wat te noemen, die derde aflevering van The Last of Us?

Na een rondvraag hier op de redactie concluderen we dat het niét gênant is. We hebben het er met iedereen die toevallig ook die ene aflevering van The Last of Us had gezien lang en indringend over gehad, en zijn het allemaal eens: het is absoluut niet erg om, bijvoorbeeld, bij de scène waarin Bill en Frank ‘s avonds samen aan tafel zitten en de wijnglazen gevuld worden ongelofelijk hard te janken. Hoewel er misschien mensen zijn die menen dat het frowned upon is om jezelf te verliezen in een dergelijk hartverscheurend liefdesverhaal in een post-apocalyptische wereld, geeft dat helemaal niets.

Wij concluderen: het is niet gênant, zeker niet tegenover je geliefde of je beste vrienden. Het maakt je niet minder stoer als je zeker een half uur lang als een kind huilt om een van de middelste afleveringen van een nieuwe, ijzersterke serie als bijvoorbeeld The Last of Us. Sterker nog, het is vreemd als je het niet doet, blijkt uit ons onafhankelijke onderzoek.