Mathieu van der Poel ergert zich dood aan lawaai in hotel

Waar ik voor gestraft ben, is het introduceren van de kunst van het leven. Maar er zijn altijd mensen zoals die jongen van de Hare Krishna die wat ver gaan, rechtstreeks naar de meisjes in de tram of ze willen neuken. Ik wil een paar dingen zeggen, het is in de context, veronderstel ik, van competitie voor degenen die het herkennen. Als ik met meisjes omging, hadden ze al die achtergrond met de helft van hun eierstokken kapot of met ongeneeslijke geslachtsziekten. Ze wezen me af omdat ik niet knap of ervaren genoeg was, of anders omdat ze zagen dat ik te uniek ben raakten ze gefixeerd en probeerden ze onmiddellijk mijn vrijheid af te nemen, me te binden. Ze waren nu gericht op loyaliteit en deden alsof ik degene was die getest moest worden in plaats van zij. Terwijl jij niet zo bent. Maar het is een standaardprocedure geworden; ook omdat ik nu zo lelijk ben en nog steeds speels moet ik wel pervers zijn, of bezig met mijn overlijden. Niet buitengewoon knap zijn was nog niet zo erg, misschien heeft het me gematigd, hoewel ik het niet weet. Ik kende ook spiritualiteit, en ik wil graag uitleggen wat dit betekent. Ik had ook een van de doorsnee hoerenlopers kunnen worden, want dat is wat gebruikelijk ook wel als levenskunst wordt opgevat en ze slagen er ook het beste in om tot op hoge leeftijd een gezin te stichten met een jong meisje, en ze betuttelen me. Het niet doen (of proberen, zelfs voor de hoeren moet je interessant genoeg zijn werd me verteld) lokte spot, discriminatie en geweld uit. In de VS is er niets anders. In het begin kon ik dit aan; ik werd uit de samenleving gezet. Omdat ik voor de hoeren niet geïnspireerd ben om me uit te sloven of zo’n risico te nemen, had ik nu ook een handicap die algemeen werd gezien als karma voor hun waanzin alsof het de mijne was.
Mensen hebben nu moraal geleerd.
Dit is ten voeten uit Maitreya.
Er zijn nog steeds levenswetten en intuïtie. Het was de tijd van Krishna. Nu vertegenwoordig ik Christus en het kruis. Ik ben niet meer voor levenskunst. Hoe kan ik? Zelfs een helderziende zei dat ik het leven niet verzaakte, het deed afstand van mij. En toen was er nog niets gebeurd. Ik heb nu de tijd voor genocide in plaats van de zelfmoord die ze voor me gepland hadden. Yoga spreekt over common sense. Dat is het. We hebben alle geduld. Degenen die me hebben ontmoet, kennen mij. Ik weet wie mensen zijn. Ik respecteer de vrije wil, het is intuïtie; daar schamen ze zich voor.
Het alternatief is dwang.