Irene kon zich als kind al urenlang vermaken met administratieve software en wachten op reacties van denkbeeldige collega’s en onduidelijke bestuursfiguren. Eigenlijk wist ze toen al dat ze later in de zorg wilde gaan werken.
“Hele zomervakanties lang kon Irene met haar hoofd voorovergebogen boven stapels onduidelijke papieren hangen”, vertelt haar moeder trots. “Ik moest dan natuurlijk meespelen, onderdirecteur of iets dergelijks, prima, dacht ik dan, ga jij eerst maar even langs je zussen en je broer en als je daarna bij mij uitkomt dan zet ik een verzoek uit naar je vader of de buurvrouw of ik leg het naast me neer. Ja, als ik op die manier meespeelde dan was Irene echt helemaal in haar nopjes.”
Irene ambieerde nooit een specifieke functie. Wat haar betreft is voor de bureaucratie van alle zorgbanen wel iets te zeggen. Uiteindelijk is ze gaan werken als verpleegkundige op de spoedeisende hulp. “Je kunt jezelf hier volledig onderdompelen in de eindeloze, alsmaar veranderende protocollen en procedures en de onophoudelijke rapportage van patiëntgegevens”, vertelt Irene stralend.
zustur !
De opdracht “Een nieuwe foto op eentje van 35 jaar geleden laten lijken” kan professioneler uitgevoerd worden. Dit is zo nep, zelfs de afgebeelde dames zouden het zó doorhebben.
Inderdaad, een knotje is pas recent populair bij jonge meiden.
Het is heel opmerkelijk dat Irene in 1987 als zesjarig kind al boekhoudertje speelde op een Commodore 64.