Kakkerlak Edwin maakt zich nog steeds niet echt zorgen over nucleaire dreiging

Veel dieren kampen vanwege de nieuwe nucleaire dreiging met gevoelens van onrust en bezorgdheid. De huisspinnen houden zich extra stil in hun webben en de kevertjes en torretjes stiefelen onrustig langs mossige boomstronken. Dit in tegenstelling tot kakkerlak Edwin en zijn kakkerlakken gezinnetje. Zij maken zich nog niet echt zorgen over de nucleaire dreiging.

“Weet je wanneer wij ons zorgen maakten?” vertelt Edwin terwijl hij van een uitgedroogde kiwischil snoept. “Toen het zo rond 10.000 voor Christus bij de mens ineens in de mode raakte om iets hards om je blote voet heen te trekken. Ineens werden die lui roekeloos en zetten ze hun smerige voeten overal te pas en te onpas neer. Toen is mijn over-over-over-over-over-over-overgrootvader kakkerlak Archribaldus in één week tijd vier neven en achtenveertighonderd kleinkinderen verloren. Kan ik iemand trouwens een kopje thee of lijm of iets anders vloeibaars aanbieden?”

Terwijl Edwin een ondefinieerbaar soort vocht inschenkt komt zijn vrouw aangetrippeld, maar zodra ze ons met een van haar voelsprieten waarneemt sprint ze met een rotgang weer weg. “Ze is wat verlegen”, verklaart Edwin. Hij gaat verder: “Een echte ramp voor ons was natuurlijk de uitvinding van kit. Ineens werden miljoenen van ons op allerlei plekken opgesloten en volledig geïsoleerd van de rest van de wereld. Mijn opa kakkerlak Willem heeft dat bedrijf Bison nog voor de kakkerlakkenrechter proberen te slepen, maar tevergeefs. En wat te denken van de robotstofzuiger? Levensgevaarlijk! Voor ons dan. Nee doe mij dan maar liever een atoombom in de achtertuin.”

Edwins vrouw kakkerlak Evelien is inmiddels wat bedaard en snuffelt wat aan de soepstengel kruimels die we door de kamer hebben gestrooid. “Wij redden ons wel hoor”, zegt ze. “Maar ik maak me wel zorgen over de toekomst van onze kinderen. Als na zo’n nucleaire inslag al het eten in de nabije omgeving dood of bedorven is zullen wij ze helaas op moeten eten.”