Zodra Daria het perron op rent, ziet ze de deuren van de intercity sluiten. Snel propt ze het laatste patatje in haar mond, trekt een sprintje en wurmt zichzelf net op tijd de trein in. Gelukt! Nu kan Daria de rest van de treinreis lekker in haar mondkap trippen op haar eigen Smullers-ademhaling.
“Niks zo irritant als op het nippertje je trein missen”, zegt Daria terwijl ze met bezweet hoofd in een stoel ploft. Onder haar mondkap kietelt de lucht van uitjes, mayo en curry haar neusgaten. “Zo, even op adem komen hoor”, zegt ze terwijl ze bij elke ademstoot een nieuwe hap Smullerslucht inademt.
Vanuit haar stoel kijkt Daria naar het landschap dat voorbij glijdt. Haar vingers zitten nog onder het zout en mayo. Ze veegt ze af aan haar mondkapje. “Poeh, het ruikt hier echt mega naar friet.” Daria kijkt de coupé rond. “Krijgen jullie daar ook zo’n honger van?”
