Vorig weekend was Friends: The Reunion op tv. De langverwachte, eenmalige terugkeer van Amerika’s populairste vriendengroep. De uitzending werd gepresenteerd door James Corden en er werd uitbundig gelachen. Maar wist je dat het gelach dat je hoort afkomstig is van een publiek dat al 17 jaar dood is?
“Bij dit soort televisie gebruiken ze een lachband”, zegt mediadeskundige Marit Brechtt. “Niet volledig, want er zit ook publiek, maar om het gelach van het publiek aan te vullen als er niet enthousiast genoeg gereageerd wordt. Die lachbanden zijn allemaal opgenomen in de tijd dat Friends nog live werd uitgezonden, heel lang geleden. Als je kijkt naar de gezichten van de cast, en dan met name de mannen, is het een wonder dat zij er nog zijn.” Een luguber idee, wellicht, maar ook een brug naar een bijzondere tijd, meent Brechtt. “Een tijd waarin het feit dat iemand gay was al een grap op zich was en een wisselend succesvolle acteur met een appartement midden in New York nog de onderkant van de samenleving moest voorstellen.”
Is een soort ‘Klasgenoten’ op TV?
Kijk ik nooit naar.
Jammer dat Joey zijn vader had gestuurd en Monica ondertussen een ander gezicht had aangeschaft, maar verder heel leuk, die reunie.
Ik zie 4 zeer ongeïnteresseerde gezichten.
Betaalde het nog een beetje?
Friends is een illusie, ik zei het in de jaren 80 al.
Daar heeft u een punt!
Een pakketje schroot, met een dun laagje chroom!
La-la, la-la, …
Ja-ja, dat waren nog eens tijden.