Google Translate ongeschikt als vertaler The hill we climb

Google Translate heeft The hill we climb vertaald, het gedicht waar Amanda Gorman furore mee maakte op de inauguratie van Joe Biden. Het algoritme is echter totaal ongeschikt voor deze klus. Oordeel zelf:

Als de dag komt, vragen we ons af:
waar kunnen we licht vinden in deze oneindige schaduw?
Het verlies dat we dragen,
een zee die we moeten doorwaden.
We hebben de buik van het beest getrotseerd,
We hebben geleerd dat stilte niet altijd vrede is
en de normen en begrippen
van wat juist is
is niet altijd gewoon ijs.
En toch is de dageraad van ons
voordat we het wisten.
Op de een of andere manier doen we het.
Op de een of andere manier hebben we doorstaan ​​en getuige geweest
een natie die niet gebroken is,
maar gewoon onvoltooid.
Wij zijn de opvolgers van een land en een tijd
waar een magere zwarte meid
afstammen van slaven en opgevoed door een alleenstaande moeder
kan dromen om president te worden
alleen om te merken dat ze er een reciteerde.
En ja we zijn verre van gepolijst.
Verre van ongerept.
Maar dat betekent niet dat we dat zijn
streven naar een perfecte unie.
We streven ernaar om een ​​unie te smeden met een doel,
om een ​​land samen te stellen dat zich inzet voor alle culturen, kleuren, karakters en
voorwaarden van de mens.
En dus kijken we niet naar wat er tussen ons in staat,
maar wat voor ons staat.
We sluiten de kloof omdat we weten dat om onze toekomst op de eerste plaats te zetten,
we moeten eerst onze verschillen opzij zetten.
We leggen onze wapens neer
zodat we onze armen kunnen uitstrekken
aan elkaar.
We zoeken schade aan niemand en harmonie voor iedereen.
Laat de wereld, als er niets anders is, zeggen dat dit waar is,
dat zelfs als we rouwden, we groeiden,
dat zelfs als we pijn hadden, we hoopten
dat zelfs als we moe waren, we het probeerden
dat we voor altijd met elkaar verbonden zullen zijn, zegevierend.
Niet omdat we nooit meer een nederlaag zullen kennen,
maar omdat we nooit meer verdeeldheid zullen zaaien.
De Bijbel vertelt ons om ons voor te stellen
dat een ieder onder zijn eigen wijnstok en vijgenboom zal zitten
en niemand zal hen bang maken.
Als we naar onze eigen tijd moeten leven,
dan ligt de overwinning niet in het mes.
Maar in alle bruggen die we hebben gemaakt,
dat is de belofte van glade,
de heuvel die we beklimmen.
Als we maar durven.
Het is omdat Amerikaans zijn meer is dan een trots die we erven,
het is het verleden waar we in stappen
en hoe we het repareren.
We hebben een kracht gezien die onze natie zou vernietigen
in plaats van het te delen.
Zou ons land vernietigen als het zou betekenen dat de democratie zou worden vertraagd.
En deze poging is bijna gelukt.
Maar hoewel democratie periodiek kan worden uitgesteld,
het kan nooit permanent worden verslagen.
In deze waarheid,
in dit geloof vertrouwen we.
Voor zolang we onze ogen op de toekomst hebben,
de geschiedenis heeft zijn ogen op ons gericht.
Dit is het tijdperk van rechtvaardige verlossing
we vreesden bij het begin.
We voelden ons niet bereid om erfgenamen te zijn
van zo’n angstaanjagend uur
maar daarin vonden we de kracht
om een ​​nieuw hoofdstuk te schrijven.
Om onszelf hoop en gelach te bieden.
Dus terwijl we het ooit vroegen,
hoe zouden we ooit de ramp kunnen overwinnen?
Nu beweren we,
Hoe zou een catastrofe ons ooit kunnen overwinnen?
We zullen niet terug marcheren naar wat was,
maar ga naar wat zal zijn.
Een land dat gekneusd maar heel is,
welwillend maar gedurfd,
fel en vrij.
We zullen niet worden omgedraaid
of onderbroken door intimidatie,
omdat we onze passiviteit en traagheid kennen
zal de erfenis zijn van de volgende generatie.
Onze blunders worden hun lasten.
Maar één ding is zeker,
Als we barmhartigheid samenvoegen met macht,
en misschien met recht,
dan wordt liefde onze erfenis,
en het geboorterecht van onze kinderen veranderen.
Dus laten we een land achterlaten
beter dan degene met wie we waren achtergelaten.
Elke ademhaling van mijn bronzen beukende borst,
we zullen deze gewonde wereld tot een wonderbaarlijke wereld verheffen.
We zullen opstaan ​​uit de met goud bedekte heuvels van het westen.
We zullen opstaan ​​uit het winderige noordoosten,
waar onze voorvaderen voor het eerst revolutie realiseerden.
We zullen opstaan ​​uit de met meren omrande steden van de staten in het middenwesten.
We zullen opstaan ​​uit het zonovergoten zuiden.
We zullen herbouwen, verzoenen en herstellen.
En elk bekend hoekje van onze natie en
elke hoek heet ons land,
onze mensen divers en mooi zullen tevoorschijn komen,
gehavend en mooi.
Als de dag komt, stappen we uit de schaduw,
brandend en niet bang,
de nieuwe dageraad bloeit als we hem bevrijden.
Want er is altijd licht,
als we maar dapper genoeg zijn om het te zien.
Als we maar dapper genoeg zijn om het te zijn.