Jason heeft zijn PlayStation alweer aangeslingerd. Dit weekend heeft hij één doel: zombies tot bloedens toe in stukjes choppen en monniken slashen. Althans, daar was hij mee bezig totdat zijn huisgenoot Yvonne binnenkwam en vroeg of iemand haar doosje tampons ergens had zien liggen. Nu is Jason kotsmisselijk.
“Gadverdamme! Ongestelheidsbloed? In ons huis? Echt uit mijn buurt blijven met die ranzige tampons ok,” zegt Jason, terwijl hij zijn controller pakt. “Ik ga echt van mijn stokje als ik bloed zie.” Hij drukt een paar knopjes in, een veld vol bloeddorstige demonen verschijnt. Jason ontdoet ze behendig van ledematen. “Zo, die zijn ook weer goed naar de tyfus geholpen,” zucht hij opgelucht.
“Het idee dat er iemand in dit huis loopt te bloeden vind ik echt niet chill oké. En dat er ook zo makkelijk wordt gedaan over zoiets heftigs als bloed, daar kan ik echt agressief van worden.” Zijn huisgenoot Nathan pakt de tweede controller. Als er plotseling een mummie verschijnt steekt Nathan snel een mes in zijn hersenpan. Hij kijkt walgend naar zijn huisgenootje Yvonne: “Bloeden uit je baarmoeder? Van het idee alleen al kan ik niet slapen.”
