Man gewoon heel slecht in namen, gezichten en het opmerken van andermans bestaan

“Sorry, ik had je niet herkend”, zegt Jorg over jou. Jullie hebben drie jaar geleden anderhalve week in een vakantiehuis in de Ardennen doorgebracht met een grote vriendengroep omdat iedereen iemand had meegenomen. “Ik ben gewoon heel slecht in namen. En gezichten.” Je denkt aan die avond dat jullie de hele tijd samen stonden te roken buiten en erachter kwamen dat jullie wel zeventien keer op hetzelfde concert zijn geweest. Bijzonder was dat. “Ah, ja!” roept Jorg uit. “Jij zat vroeger bij mij in het hockeyteam!”

Volgens Jorg is het een aandoening die hij zijn hele leven al gehad heeft. “Heel gek is dat. Zelfs met vrienden en familie heb ik vaak moeite.” Hij neemt een trek van zijn sigaret en blaast de rook weg. “Dat is best wel ‘ns vervelend hoor. Laatst heb ik bijvoorbeeld nog een kerel op zo’n elektrische step aangereden. Ik stond er honestly gewoon niet bij stil dat er buiten mijn auto ook mensen bestaan met een bewustzijn en gevoelens. Stom hè?”

Je hoeft je hoe dan ook niet beledigd te voelen, drukt Jorg je op het hart. “Het is niet persoonlijk. Ik heb dat dus bij andere mensen ook. Andere mensen? Welke andere mensen? Zei ik andere mensen?” Hij tast in zijn jaszakken en kijkt verloren om zich heen. “Heb jij nog sigaretten?”