Er was eens een man die werd geboren tussen 1945 en 1960. Zijn vader was een hele belangrijke man die het land had opgebouwd. Zijn moeder was zijn moeder. Op een dag besloot de man dat hij bij een bank wilde gaan werken, maar hij had helemaal geen relevante werkervaring.
Olivia onderbreekt haar vader. “Echt waar? Had hij helemaal nergens stage gelopen? Of een werkervaringsplek gedaan? Of een traineeship? Nou dat gaat dan nooit lukken!”
Toen schreef de man een brief naar de bank, dat hij er graag wilde komen werken. En zo geschiedde. Hij zou het beroep tijdens het werk wel leren, vond de baas.
Olivia: “Oja, hij moest zeker als schijnzelfstandige gaan werken van de baas. En dan in het weekend naar van die cursusdagen.”
De man kreeg een vast contract voor 5 dagen in de week. “Je mag hier zo lang werken als je wil, maar niet langer dan 65! Dan maken we een groot feest en mag jij daarna lekker de hele dag uitslapen”, zei de baas. En ze rookten samen een sigaret om het te vieren.
In de tussentijd gebeurde iets moois in het leven van de man. Hij trouwde met de liefde van zijn leven. Zij was verpleegster, maar ze vond het niet erg om te stoppen zodat ze een kind konden krijgen.
Olivia: “Ja, heb ik begrip voor. Maar dan is hij de enige kostwinner, dus dan is de consequentie dat je de rest van je leven moet huren. Ik neem aan dat ze sowieso niet in een stad wonen?”
Toen kochten ze een huis. Midden in de stad. Met een tuin op het zuiden en een parkeerplaats voor de deur. Hier gingen ze heel gelukkig worden.
Olivia zit ademloos te luisteren. “Kon hij gewoon in z’n eentje een hypotheek afsluiten voor méér dan het aankoopbedrag van het huis, zodat ze ook nog meteen de keuken en de badkamer konden verbouwen? En wacht, hij was baliemedewerker bij een bank?”
Maar helaas bleef niet alles koek en ei. De man was niet goed in zijn werk en daarom wilde de baas hem ontslaan. Gelukkig had hij een vast contract en was dat onmogelijk.
En zo leefden ze nog lang en gelukkig in hun koophuis dat inmiddels drie keer over de kop is gegaan waardoor ze ook een huis voor hun oudste dochter konden kopen die op haar beurt vaak bij haar vriend is waardoor de woning nu vaak te huur wordt aangeboden via Airbnb wat een lekker zakcentje oplevert waarmee je dan lekker zo’n peperdure bladblazer kunt kopen waarmee je dan op zondagochtend de hele buurt wakker blaast terwijl je wel klaagt als de buren op vrijdagavond om negen uur een paar mensen over de vloer hebben. Einde.
Ik mis de bijdehante toon naar jongere generaties over sparen voor later, terwijl het eigen ‘spaargeld’ voornamelijk uit de overwaarde komt.
Uitnоdiging vооr dе Sех Club – http://kisstok.com
Loketmedewerker? Alle boomers zijn toch bankdirecteur? En VVD-stemmende, klimaat-ontkennende, lang-studerende boze witte mannen
Je vergeet de PvdA-stemmende, lang-studerende (maar dan agogiek of antropologie), aan-het-pluche-klevende beroepsbestuurders, niet boos maar wel teleurgesteld.
Sterk einde, mooi die raffelende toon waartoe de versnelling leidt.
Dit is het beste artikel dat ik ooit heb gelezen. Ge-wel-dig. <3
Okay Laura. Gefeliciteerd!
Sake van der Wall, Jop Eikelboom en Simoon Hermus: “Laura, dat is helemaal juist!”
Ik kom hier niet meer zo vaak, maar krijg de indruk dat dankzij de betaalmuur de zogenaamde taalhulpen zijn opgehouden hun diensten aan te bieden. Is dat al gevierd met een officiële party?
ik voel in het laatste stukje enige irritatie dat de ouders van de schrijver/lezer dat niet gedaan hebben
Zal ik de kleine Olivia eens een verhaaltje vertellen hoe je wel uit komt iedere maand?
Ja, op die manier hebben mijn ouders, ooms en tantes het geld gemaakt dat ik van hen geërfd heb.
En opeens kwam de EU, nu mag je niks meer! Ik kan niet eens een Turk meer beledigen, compleet ongehoord!
Het is allemaal de schuld van de boomers.
Die hebben het voor de jeugd verknalt. 👀👀
Corrie.
Het juiste woord is bomers (met één o), dat zijn de meisjes en jongens die in de jaren zeventig in bomen kampeerden om ze te redden van de ondergang.
Er zijn nog steeds jongeren die tegen het kappen van bomen zijn, maar die zijn zo bang dat hun voorgescheurde spijkerbroek vuil wordt, dat ze het verrekken om dagenlang in bomen te verblijven, terwijl de ontvangst van zenders voor hun telefoontjes daar doorgaans meer dan uitstekend is.
Waarschijnlijk speelt het ook een belangrijke rol dat er in bomen geen goede oplaadmogelijkheden zijn voor die telefoontjes.
Verknalt?
Nee Corrie, de jeugd knalt die babyboemers de hele tijd van hun statief. En dat weet jij best. Het is jouw schuld, maar je speelt het weer aardig. We schelen twintig jaar en IK zit onder de blauwe plekken, niet jij. Met je eeuw-wisselings-coupe.