Paul Aalberts heeft een bloedhekel aan kerst. De 28-jarige Amsterdammer hoopt daarom vurig dat er dit jaar een witte kerst komt. “Onbegaanbare wegen en uitvallende treinen zijn de enige manier om te ontsnappen aan het kerstdiner bij mijn familie.”
De stem van Dean Martin schalt door Pauls huis: Let It Snow, Let It Snow, Let It Snow! “Een stukje bijgeloof”, erkent hij. “Al jaren droom ik ervan dat ik op eerste kerstdag wakker word en er een dik pak sneeuw ligt. Veel meer dan die romantische schittering van een witte stad zodat ik lekker in mijn eentje binnen kan blijven, vraag ik niet.”
Het plaatsen van een Noorse spar met kaarsen in onze woonkamer rond de winterzonnewende maakt deel uit van onze viering van het oeroude Midwinterfeest of Juul, waarbij we het licht begroeten. Prachtig Germaans feest, maar helaas moesten christenen dat verpesten met een sprookje uit het Midden-Oosten, waar alleen palmen groeien en het licht nooit wordt begroet.
Zo is dat. Germanen wisten tenminste nog van fatsoen. Als ze van hun vrouw afwilden werd er gewoon om gedobbeld.
Ach ja, die goeie ouwe anarchie.
Wodan, zit je nou al weer in de kroeg met die Donar?
Onmiddellijk thuiskomen, de spruitjes worden koud!
Vergeet je niet dat je vanavond het vuilnis nog buiten moet zetten?
Het midwinterfeest was bedoeld om zich vol te eten om zo de verdere winter door te komen.
Grappig dat christelijke feestdagen zijn geënt op heidense feesten en deze zo eeuwigheidswaarde geven.
Ik vind het gewoon leuk.
Laat het maar sneeuwen.