“Heb jij hem uitgenodigd?” fluistert Loes tegen haar vriendin Leila terwijl ze in de richting van de baby knikt, die onderuitgezakt de vriendinnengroep gadeslaat en geen enkele moeite doet om zijn desinteresse voor het gesprek te verbergen. “Nee!” fluistert Leila terug, “hij was er vorige keer ook al ineens bij en toen heeft ‘ie keihard aan mijn haar getrokken!”
De asociale baby heeft ditmaal alweer niets te drinken meegebracht en levert geen enkele zinvolle bijdrage aan het gesprek. Wanneer Leila een toastje brie klaarmaakt voor iedereen, kotst de baby het picknickkleed onder en precies op het moment dat Loes wil vertellen over haar longemfyseem, begint die baby er luidkeels doorheen te brullen. Zo blijft die aso keer op keer het gesprek naar zich toetrekken.
De egoïst vraagt niet één keer aan Loes hoe het nou eigenlijk met haar gaat en pakt telkens weer haar telefoon af, die hij vervolgens ook nog eens bij haar in haar mond probeert te proppen nadat hij er eerst zelf ostentatief aan heeft gelikt. “Echt te ranzig voor woorden,” aldus Loes, die vol afschuw naar de baby kijkt wanneer die met opgetrokken wenkbrauw en zijn tong uit zijn mond hoorbaar in zijn broek poept. Op haar picknickkleed. “Wat een lul.”
Wat een dotje!!!!!!!!
Even voor de duidelijk, de genoemde Loes ben ik niet.
Meid daar moet heid bij.
Valt nog wel mee toch? Die kleine van mijn zus kotst uitsluitend over nieuwe kashmir truien…
Het nieuwe koperkleurige ras komt eraan.