Je bent je er misschien niet altijd van bewust, maar bijna alles en iedereen is. Toch kan het heel moeilijk zijn om je te bedenken hoe het voelt om te zijn. In deze special krijg je een inkijkje in he
Ge vindt het dus belangrijker een lul te hebben dan te zijn?
Ik meen daar een hoge graad van altruïsme in te zien.
Zijn is ondenkbaar zonder Niet-Zijn. Maar als je het over Niet-Zijn kunt hebben dan is het weer. Dat is dan het Zijnde-Nietzijn. Zo heb je ook het Nietzijnde-Nietzijn en het Zijnde-NietzijndeZijn. Maar totaal is pas het Nietzijnde-NietzijndeZijendzijn.
L’être et le néant, To be, or not to be. Wetend niet-weten Het gaat -in essentie- over BEWUST zijn en over Bewust ZIJN. Het is de vraag of de moderne samenleving ons nog toestaat BEWUST te zijn van een diepere individuele werkelijkheid die door de technologie, bedrijfsleven, marketing en politiek bewust en stelselmatig onzichtbaar wordt gemaakt. Leven wij als volledig als ‘ons zelf’-bewuste individuen? Of worden wij geleefd volgens slim ontworpen klasse-gebonden leef- en bestedingsprogramma’s, ontworpen door overheid en bedrijfsleven? That is the question!
Of overbewust, als in over-het-paard-getild,
De echte man is de alleenstaande man. Bij de samenwonende dan wel gehuwde man is de identiteit vaak vervormd. Het zijn is de relatie ik-universum.
Professor, ik heb de indruk dat M. eerder doelt op het realationele inconsistentialisme.
De auteur van het artikel vertoont er ook sporen van, in enkele storende taalfouten.
Taalfouten, niet te verwarren met als gevolg van de steeds kleiner wordende lettertjes van de mobiele telefoon onopgemerkte tikfouten :(.
Ik heb we nog nooit zo tweezaam gevoeld als toen,daar zit je dan….met een leuke meid die ik zo graag wilde versieren, elke avond op de bank voor die eeuwige kut t.v. Al lang daarvoor uitgeluld,vuiliszak buiten,hond moet uit.Oh god wat was dat vreselijk..
Zijn of niet zijn, daar gaat het om.
Is het eervoller om in je hoofd die voortdurende aanvallen van het nietsontziende lot te verdragen of de wapens op te nemen tegen de zee van moeilijkheden en er al vechtend een einde aan te maken? Doodgaan, slapen. Meer niet; te weten, dat die slaap de duizend aangeboren angsten die in je lichaam huizen, verjaagt. Het zou een welkom einde zijn. Doodgaan, gaan slapen, slapen, wie weet dromen? Daar zit het probleem, want wat wij in die doodsslaap, vrij van aardse onrust, kunnen dromen, doet ons aarzelen. Die twijfel is er de oorzaak van dat deze rampspoed nooit zal ophouden. Want wie verdraagt de martelingen van de wereld, de dwang van de dictator, de verachting van de rijken, het verdriet om een verloren liefde, de gerechtelijke dwaling, de ambtelijke willekeur en de trap na voor zelfs de kleinste goede daad, als hij zichzelf daarvan kon verlossen met één dolkstoot? Wie zou in pijn en ellende willen leven, als niet de angst voor dat wat na onze dood komt, dat onontdekte land, waaruit geen reiziger ooit terugkeert, onze wil verlamt en ons nog liever dit vertrouwde lot doet dragen dan vluchten naar iets dan ons onbekend is? Zo maakt het denken lafaards van ons allemaal en verziekt de somberheid de vastberadenheid en verzanden belangrijke ondernemingen door dit gepeins in loze woorden.
Is het eervoller om in je hoofd die voortdurende aanvallen van het nietsontziende lot te verdragen of de wapens op te nemen tegen de zee van moeilijkheden en er al vechtend een einde aan te maken? Doodgaan, slapen. Meer niet; te weten, dat die slaap de duizend aangeboren angsten die in je lichaam huizen, verjaagt. Het zou een welkom einde zijn. Doodgaan, gaan slapen, slapen, wie weet dromen? Daar zit het probleem, want wat wij in die doodsslaap, vrij van aardse onrust, kunnen dromen, doet ons aarzelen. Die twijfel is er de oorzaak van dat deze rampspoed nooit zal ophouden. Want wie verdraagt de martelingen van de wereld, de dwang van de dictator, de verachting van de rijken, het verdriet om een verloren liefde, de gerechtelijke dwaling, de ambtelijke willekeur en de trap na voor zelfs de kleinste goede daad, als hij zichzelf daarvan kon verlossen met één dolkstoot? Wie zou in pijn en ellende willen leven, als niet de angst voor dat wat na onze dood komt, dat onontdekte land, waaruit geen reiziger ooit terugkeert, onze wil verlamt en ons nog liever dit vertrouwde lot doet dragen dan vluchten naar iets dat ons onbekend is?
Zo maakt het denken lafaards van ons allemaal en verziekt de somberheid de vastberadenheid en verzanden belangrijke ondernemingen door dit gepeins in loze woorden.
Plofkop met je Google-wijsheid.
Corrie.
Nog altijd beter dan jouw You Tube-riedeltjes ??
Zoals de grote filosofen uit Liverpool al oreerden:
A day in the Life
I read the news today, oh boy
Four thousand holes in Blackburn, Lancashire
And though the holes were rather small
They had to count them all
Now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall
I’d love to turn you on
Toen ik het koffie apparaat aanzette besefte ik pas wat het voor hem betekend om als koffie apparaat door het leven te gaan.Zonder elkaar zijn we niks waard.Ontroerend stukje.
Als ik zo de chronologie naloop zie ik dat er veel gaten in zijn. Weet iedereen wat dat zijn, gaten? Zo niet, dan weet waarschijnlijk ook niet iedereen wat zijn is.
Beste Mathijs,
U praat, ik luister.
Gelul! Zijn is onbelangrijk. Hebben is veel belangrijker.
Ge vindt het dus belangrijker een lul te hebben dan te zijn?
Ik meen daar een hoge graad van altruïsme in te zien.
Zijn is ondenkbaar zonder Niet-Zijn. Maar als je het over Niet-Zijn kunt hebben dan is het weer. Dat is dan het Zijnde-Nietzijn. Zo heb je ook het Nietzijnde-Nietzijn en het Zijnde-NietzijndeZijn. Maar totaal is pas het Nietzijnde-NietzijndeZijendzijn.
L’être et le néant, To be, or not to be. Wetend niet-weten Het gaat -in essentie- over BEWUST zijn en over Bewust ZIJN. Het is de vraag of de moderne samenleving ons nog toestaat BEWUST te zijn van een diepere individuele werkelijkheid die door de technologie, bedrijfsleven, marketing en politiek bewust en stelselmatig onzichtbaar wordt gemaakt. Leven wij als volledig als ‘ons zelf’-bewuste individuen? Of worden wij geleefd volgens slim ontworpen klasse-gebonden leef- en bestedingsprogramma’s, ontworpen door overheid en bedrijfsleven? That is the question!
Of overbewust, als in over-het-paard-getild,
De echte man is de alleenstaande man. Bij de samenwonende dan wel gehuwde man is de identiteit vaak vervormd. Het zijn is de relatie ik-universum.
Existentialisme.
Ter nagedachtenis: In gedachte bestond ik.
Professor, ik heb de indruk dat M. eerder doelt op het realationele inconsistentialisme.
De auteur van het artikel vertoont er ook sporen van, in enkele storende taalfouten.
Taalfouten, niet te verwarren met als gevolg van de steeds kleiner wordende lettertjes van de mobiele telefoon onopgemerkte tikfouten :(.
Ik heb we nog nooit zo tweezaam gevoeld als toen,daar zit je dan….met een leuke meid die ik zo graag wilde versieren, elke avond op de bank voor die eeuwige kut t.v. Al lang daarvoor uitgeluld,vuiliszak buiten,hond moet uit.Oh god wat was dat vreselijk..
Zijn of niet zijn, daar gaat het om.
Is het eervoller om in je hoofd die voortdurende aanvallen van het nietsontziende lot te verdragen of de wapens op te nemen tegen de zee van moeilijkheden en er al vechtend een einde aan te maken? Doodgaan, slapen. Meer niet; te weten, dat die slaap de duizend aangeboren angsten die in je lichaam huizen, verjaagt. Het zou een welkom einde zijn. Doodgaan, gaan slapen, slapen, wie weet dromen? Daar zit het probleem, want wat wij in die doodsslaap, vrij van aardse onrust, kunnen dromen, doet ons aarzelen. Die twijfel is er de oorzaak van dat deze rampspoed nooit zal ophouden. Want wie verdraagt de martelingen van de wereld, de dwang van de dictator, de verachting van de rijken, het verdriet om een verloren liefde, de gerechtelijke dwaling, de ambtelijke willekeur en de trap na voor zelfs de kleinste goede daad, als hij zichzelf daarvan kon verlossen met één dolkstoot? Wie zou in pijn en ellende willen leven, als niet de angst voor dat wat na onze dood komt, dat onontdekte land, waaruit geen reiziger ooit terugkeert, onze wil verlamt en ons nog liever dit vertrouwde lot doet dragen dan vluchten naar iets dan ons onbekend is? Zo maakt het denken lafaards van ons allemaal en verziekt de somberheid de vastberadenheid en verzanden belangrijke ondernemingen door dit gepeins in loze woorden.
Zijn of niet zijn, daar gaat het om.
Is het eervoller om in je hoofd die voortdurende aanvallen van het nietsontziende lot te verdragen of de wapens op te nemen tegen de zee van moeilijkheden en er al vechtend een einde aan te maken? Doodgaan, slapen. Meer niet; te weten, dat die slaap de duizend aangeboren angsten die in je lichaam huizen, verjaagt. Het zou een welkom einde zijn. Doodgaan, gaan slapen, slapen, wie weet dromen? Daar zit het probleem, want wat wij in die doodsslaap, vrij van aardse onrust, kunnen dromen, doet ons aarzelen. Die twijfel is er de oorzaak van dat deze rampspoed nooit zal ophouden. Want wie verdraagt de martelingen van de wereld, de dwang van de dictator, de verachting van de rijken, het verdriet om een verloren liefde, de gerechtelijke dwaling, de ambtelijke willekeur en de trap na voor zelfs de kleinste goede daad, als hij zichzelf daarvan kon verlossen met één dolkstoot? Wie zou in pijn en ellende willen leven, als niet de angst voor dat wat na onze dood komt, dat onontdekte land, waaruit geen reiziger ooit terugkeert, onze wil verlamt en ons nog liever dit vertrouwde lot doet dragen dan vluchten naar iets dat ons onbekend is?
Zo maakt het denken lafaards van ons allemaal en verziekt de somberheid de vastberadenheid en verzanden belangrijke ondernemingen door dit gepeins in loze woorden.
Plofkop met je Google-wijsheid.
Corrie.
Nog altijd beter dan jouw You Tube-riedeltjes ??
Zoals de grote filosofen uit Liverpool al oreerden:
A day in the Life
I read the news today, oh boy
Four thousand holes in Blackburn, Lancashire
And though the holes were rather small
They had to count them all
Now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall
I’d love to turn you on
Toen ik het koffie apparaat aanzette besefte ik pas wat het voor hem betekend om als koffie apparaat door het leven te gaan.Zonder elkaar zijn we niks waard.Ontroerend stukje.
Inder daadt.Zo is het.
Ik ben heel anders!
Niet waar. Oplichter!
Ik reageer dus ik ben.
Als ik zo de chronologie naloop zie ik dat er veel gaten in zijn. Weet iedereen wat dat zijn, gaten? Zo niet, dan weet waarschijnlijk ook niet iedereen wat zijn is.
Die gaten kun je bijvoorbeeld discontinuïteieten, of misschien zelfs singulariteiten noemen. Dat scheelt weer.