Onderweg van Tenerife naar huis raakte een baby in een vliegtuig vandaag behoorlijk geïrriteerd. De passagier voor hem had de rugleuning van zijn stoel zo ver naar achter geschoven dat de baby nauwelijks nog beenruimte over had.
“Jezus, dit is toch niet te geloven?” hoorden omstanders de baby zuchten. “Pfff. Mijn ouders betalen veel geld voor een ticket, zit ik hier met een of andere asociale gek in de stoel voor me. Is het nou echt teveel moeite om rekening te houden met andere mensen in het vliegtuig?”
Volgens de andere passagiers was de vlucht sowieso geen succes voor de baby. Eerder liet hij een stewardess een nieuwe maaltijd halen. “Sorry hoor, jullie zeggen dat de omelet vegetarisch is maar volgens mij zijn dit toch echt spekjes. Zijn jullie gek geworden?”
Deze zuigeling is wel erg spraakzaam voor zijn leeftijd.
Het lag op het puntje van mijn tong: DAT is het!
Wat een LELIJK kind trouwens.
Ik zal het die ouders even vertellen.
Nee het is een lief kind.
Het woont nu in een tehuis voor lieve kinderen.
naar Herman Finkers
Het is een zeurkind, bij nader inzien.
Of preciezer: een zeikkind.
Maar-maar, zijn beentje zitten toch niet achter die stoel?
Dit ruikt (ojee) naar veek-nieuws.
Trouwens, als hij in zo’n twoggy-draagzak hangt: dat schijnt niet best te zijn voor hun beentjes & bekken.
TWoG: Third World Groupy.
Geef dat kind toch een iPad dan is het voor de rest van z’n leven rustig en in zichzelf gekeerd.
En meteen bijziend.
Staat hem goed hoor, zo’n brilletje.
Kun je zo’n kind niet in een luchtzak achter het vliegtuig hangen ?
Dan ruik je de poepluier ook niet.
Volgens de nieuwe gemeenteverordeningen, en die worden zo leert de ervaring standaard overal doorgevoerd, mogen luiers niet in een afvalbak gedeponeerd worden en kunnen derhalve het beste uit het vliegtuig worden gegooid.
De gemeente wil kinderen een beetje terugdringen nu er veel meer immigranten bij komen. Maar dat is ook weer niet zó nieuw.
De Hollander kan al vanaf het prille begin zeiken.