Spijtgevoelens na het eten van een saucijzenbroodje: kom je er ooit vanaf?

‘Waarom heb ik dit rare broodje met ongedefinieerd vlees ook alweer gekocht?’

Veel mensen doen het wel eens, het eten van een lauw saucijzenbroodje op een treinstation, dat daar onder een warmtelamp ligt te zweten in een servetje. Maar wat begint als een slecht idee, eindigt va
Word nu Vage Kennis voor onbeperkte toegang. Of registreer je als gast. Log hier in als je al Vage Kennis bent.

Uw reactie telt. Juist nu.

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

gravatar

Mensen, leer nou toch eens dit motto te begrijpen:
‘Goed Vlees Vermaalt Men Niet!’

Hoed u voor alle onherkenbare troep onder namen als: gehakt, worst, hamburger, kipburger, frikandel, saucijs, …

Reageer
gravatar

De saucijzenbroodjes van de Aldi, die zijn pas lekker. Niks geen zompig bladerdeeg.

Je kunt ze ook nog lekker lang bewaren zodat je altijd een voorraadje in huis hebt.

Corrie.

Reageer
gravatar

Wat een watjes. En maar zeuren over zompig bladerdeeg. Nee, weet je wat pas echt een probleem is? Iets dat veel heftiger je bestaan als beschaafd en ontwikkeld individu bij de wortel aanpakt? Ik durf het nu, na vele jaren, best te zeggen. Dat is de gehaktstaaf uit de muur van een benzinestation. Dat snijdt er pas echt in. De verslaving is instant en funest. Steeds maar een halve tank voldoen, zodat je weer snel kunt. Hem opeten onder het rijden, vet orgasmisch druipend. Mosterd op je broek, onvermijdelijk.
Eat this … suacijzenbroodjeskleuters!

Reageer
gravatar

Dit komt mij helaas bekend voor. Het is ooit begonnen toen ik een Satékroket wilde, maar deze nog niet lauw was. Ik heb toen maar een gehaktstaaf genomen, omdat die wel al minimaal een half uur geacclimatiseerd was. Helaas heeft dat mijn culinaire leven voorgoed veranderd.